دیروز میلاد امیرالمومنین علی علیه السلام و روز پدر بود ولی نشد بیام تبریک بگم.

با تاخیر هم میلاد و هم روز پدر تبریک میگم.

در این شرایط عجیب و غریب کرونا که همه چیز تعطیل کرده و اگه اهل رعایت باشیم خونه نشینمون کرده،

بیشتر مراقب اطرافیانمون باشیم مخصوصا گروه های حساس سالمندان عزیز و کودکان.

از اولی که سر و کله کرونا پیدا شده مدام تلوزیون و رسانه ها دارن هشدار میدن و وقتی میخوان امیدواری بدن میگن برای افراد با سن بالا و دارای بیماری زمینه ای خطرناکه  و مراقب باشن ولی گاهی چنان حرف زده میشه و مطلب گذاشته میشه انگار مرگ افراد سالمند مهم نیست و مهم جوانان هستند و سلامتیشون
گاهی بین مردم فقط سالمندی می میره واطرافیانش بی قراری می کنن بقیه میگه مگه جون مرده اینجور می کنید یا میگن عمرش کرده بود
من حس خیلی بدی به این جملات دارم و دیدم سالمندانی که دلشون از این حرف میشکنه و ناراحت میشن هرچند سکوت می کنن و چیزی نمی گن شاید حس می کنن اطرافیان دیگه نمی خواهندشون یا به مرگشون راضین

یک لحظه خودتون جای اونا بذارین واقعا بده
حالا در این عصر کرونا هم دارن مشابه همون حرفا میزنن: نترسین میانگین سنی افراد فوتی بالای 60 ساله، در افراد سن بالا خطرناکه، افرادی که تا حالا فوت کردن یا بیماری زمینه ای داشتن یا سن بالا و …
فکر کردیم با این حرفا چقدر به این عزیزان و سرمایه های جامعه داریم ضربه میزنیم و ناراحتشون می کنیم یا به قول روانشناسی سالمند آزاری می کنیم. تاثیر روانی که روشون میذاریم.

سالمندان جامعه پدران و مادران همه ما هستند و احترامشون بر ما واجب

این دوران بیماری هم خواهد گذشت و به دوران پسا کرونا خواهیم رسید اما امان از دلهایی که در این دوران شکستیم و حق الناس های که به گردن مون میاد. مهم تر تاثیری و ضربه به هایی که به روح و روان عزیزانمون زدیم.
یادمون باشه گاهی حرفی میزنیم و دلی میشکنیم ولی دیگه هیچ وقت اون ادم نخواهیم دید که حلالیت بخوایم
مثل کسی که پستی میذاره و یکی تصادفی دیدتش یا جایسخنرانی می کنه، حرفی میزنه تو جمعی یا مصاحبه می کنه و …
مراقب حرفامون باشیم

پ ن 1: یه نکته مراقب کودک آزاری هم باشیم ترسوندن کودکان از کرونا، حرف زدن از مرگ و میر و انتقال استرس هامون به کودکان، از همه بدتر عکس و فیلم تهیه کردن و پخش کردن در فضای مجازی، نکنیم و فیلم های دیگران هم باز نشر و منتشر نکنیم.

پ ن 2: درسته حدیث در مورد پدر و مادر هست و والدین خود فرد ولی سعی کنیم سالمندان و بزرگتر های جامعه رو به دید پدر و مادر خودمون ببینیم و با حرفا و اعمالمون غمگینش نکنیم.

پ ن 3: قَالَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ^{عَلَيْهِ السَّلاَمُ} : مَنْ أَحْزَنَ وَالِدَيْهِ فَقَدْ عَقَّهُمَا
ترجمه: کسی که پدر و مادر خویش را غمگین سازد عاق والدین شده است.

نشانی حدیث: بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم السلام , جلد 71 , صفحه 72

پ ن 4: دو تا تصویر برا حدیث داشتم انتخاب برام سخته برا همین دوتاشم گذاشتم.

  بی خوابی زده به سرم

برا همین یه سراغ بازی کامپیوتری رفتم بلکه ذهنم خسته شه ولی نشد برا همین تصمیم گرفتم مطالعه کنم

چون همه کتاب شب های بی قراری نخوندم و هر از گاهی یه تیتری که به دلم بشینه رو می خونم رفتم سراغ فهرست،

یه تیتر جذبم کرد «پدر واقعی ما» مطب چند خطی صفحه ۵۲ کتاب ولی قابل تامل و دلیلی برای فکر کردن

قبلا هم توی روایات دیده بودم پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله، خودشون و امام علی علیه السلام رو به عنوان پدر امت معرفی کردن

 پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند:

«هر کس عاقّ والدینش شود، لعنت خدا بر او باد! بدانید که من و علی پدران این امّت هستیم. هر کس عاقّ ما شود، لعنت خدا بر او باد!»

محمّد باقر مجلسی، بحارالانوار، ج 16، ص 95، باب 6؛ عیون اخبار الرّضا علیه السلام، ج 2، ص 86.

روی این حساب ما آدما علاوه بر پدر بیولوژیک مون پدر معنوی هم داریم و بنابراین همون جور که پدر بیولوژیک می تونه بچه ش عاق کنه پدر معنوی هم می تونه

بنا به این روایت و روایتی که در کتاب شب های بی قراری از امام رضا علیه السلام که فرموده اند: «امام آن پدر مهربان و دلسوز تو است …» کافی ج ۱ ص ۱۹۸  اومده، پیامبر و ائمه علیهم سلام پدران معنوی ما هستند. امام عصر عج الله به عنوان امام زمان ما، پدر معنوی ما هم هست و وای به روزی که به خاطر اعمالمون توسط ایشون عاق بشیم.

در ادامه کتاب عاق رو توضیح داده:

«عقوق به معنای ایذا و اذیت و آزار دادن هست.»

اینجا سوال مهمی پیش میاد آیا کاری کردیم که پدر مهربان معنویمون اذیت شده باشن و از ما رنجیده خاطر شده باشن؟

اگه درست فکر کنیم خیلی ها مون مواردی رو در زندگی روز مره مون پیدا خواهیم کرد که مورد رضایتشون نیست و از مواردی هست که ما رو از اون نهی کردن.

جایی خوندم نامه اعمال ما رو در مواقع معینی به امام عرضه می کن.

با این بحث پدر معنوی یاد پدری می افتم که مثلا میره مدرسه بچه اش پرونده بچه رو میذارن جلوش و یکی یکی خرابکاریا و شیطنتا و خطاهای بچه ش رو می شمرن. چه حالی میشه اون پدر؟1

ولی باباها نسبت به بچه هاشون مهربونن، خیلی زود و با هر خطایی بچه شونو عاق نمی کنن. خدا اون روز نیاره! غالبا وقتی کارد به استخوان می رسه یا خطاها خیلی بزرگ میشن، حرف از عاق پیش میاد.

خود ائمه علیهم السلام امر فرمودند حتی اگه گنه کار هم بودیم ازشون رو برنگردونیم.

شاید این روایت شنیده باشین:

«جوان مسلمان و شیعه ای در زمان امام صادق علیه السلام شراب خورده بود و با همین وضعیت در کوچه ای راه می رفت. امام صادق علیه السلام را در کوچه دید خیلی خجالت کشید . خواست فرار کند و برگردد دید کوچه بن بست است. روی خود را به طرف دیوار کرد و سر خود را پایین انداخت. فکر کرد اگر این کار را بکند امام او را نمی بیند . امام صادق علیه السلام از کنار او رد شدند و دستی بر شانه ی او زده و گفتند اگر گناه هم کردید از ما روی بر نگردانید.»

…

در آیه ی 159 سوره ی آل عمران خدا به پیغمبر می فرماید: ای رسول ما این مردم نافرمانی کردند. یا حرف تو را بر روی زمین گذاشتند یا حرف من خدا را که هردوی آن نیز از یک جنس است. من واسطه می شوم که تو از آنها بگذری و آنها را ببخشی ، تو هم واسطه بشو من آنهارا می بخشم .» منبع

و سوال مهم تر آیا کاری کردیم که ممکن عاق شده باشیم؟

عاق والدین خیلی تاثیرات منفی توی زندگی مادی و معنوی فرد داره، مثل دور شدن از رحمت الهی و  مورد غضب خدا قرار گرفتن، محرومیت از بهشت، قبول نشدن نماز، عدم استجابت دعا و ذلیل شدن و کم شدن مال و …

حالا که نمی دوینم با اعمالمون باعث شدیم عاق بشیم یا نه و می دونیم احتمالش هم هس و از طرفی هم امید به مهربونی و دلسوزی پدر داریم مثل مواقعی که پدر یا مادر یا عزیزی از مون دلگیره روزهای خاص و مورد احترام انتخاب می کنیم و برای عذر خواهی می ریم تا به حرمت اون روز یا شب ببخشیده بشیم. الان هم یک شب خیلی مهم پیش رومونه، شب قدر شب بیست و سوم، رمضان شاید مناسب ترین زمان  باشه تا از پدر معنوی مون عذر خواهی کنیم و امیدوار باشیم به حرمت این شب بسیار مهم که تقدیرها رقم می خوره علاوه بر اینکه از خطاهامون بگذرن، بینما و حضرت حق واسطه بشن تا خدای متعال هم از ما بگذره و بهترین ها رو برای سال بعدمون مشخص کنه. ان شاء الله