امروز رفته بودم فروشگاه خرید چند قلم جنس
اکثر قفسه ها مربوط به روغن و رب و دستمال های کاغذی و برخی اقلام بهداشتی خالی بود
صحنه جالب فروشگاه یکی از کادر خدمات فروشگاه کنار قسمت برنج وایساده بود نمیذاشت مشتری ها بیشتر از یکی ببرن آقای جونی بود، خیلی با حوصله برا مشتری یا توضیح میداد که اینجور زیاد خریدنشون باعث کمبود کالا و گرون شدن کالا ها میشه و بهتر به اندازه مصرفشون خرید کنن
ولی کو گوش شنوا! بعضی ها با کل اعضای خانواده اومده بودن هر کدوم یکی بر میداشتن تا کادر فروشگاه نتونن مانع شون بشن
بیچاره اون آقا کلافه شد بود ولی خستگی ناپذیر مدام حرفاش  رو تکرار می کرد بلکه روی یه نفر تاثیر داشته باشه

این ور سر صندوق هم غوغایی بود
وقتی خانم صندوق دار اعتراض میکرد هر کدوم یکی از کیسه های برنج بر میداشتن و می گفتن یه دونه خریدم بیچاره خانم صندوق دار هم پوزخندی می زد و حساب می کرد.

از دوستام شنیدم توی یه فروشگاه دیگه برای جلوگیری از این رفتار غلط به هر کارت بانکی که باهاش پول خرید حساب میشه میزان معینی از کالا ها که مردم باعث کمبودش میشن، میدادن.

این فرهنگ غلط خریدن و انبار کردن از کجا وارد جامعه ما شده چرا در برخی جوامع دیگر در چنین مواردی مردم برعکس عمل می کنن کالاهای مازادشون برای رفع کمبود در اختیار جامعه شون و افراد نیاز مند قرار میدن.

اشتباه ما کجاست؟

گاهی برا روضه شعر خوب یا مقتل لازم نیست

گاهی یک عکس یه واکنش حتی لبخند یک دختر بچه بغل باباش میتون یک روضه باشه

گاهی رفتارها ما در اجتماع خودش روضه اس فرقی نداره اجتماع واقعی باشه یا مجازی

عکس پایین یه روضه اس یه روضه پر غم اگه تامل کنیم پر اشک

تا حالا از کسی توقع داشتین به خاطرتون کاری بکنه یا به خاطرتون کاری نکنه

فرقی نمی کنه این فرد از  خانواده باشه یا دوستان یا همکاران

و اگه اون توقع تون برآورده نشده باشه چی میشه؟ چه حالی پیدا می کنید؟

شما خواننده محترم نمی دونم ولی اکثر آدما در همچین شرایطی دلخور میشن

افراد هر چی بهمون صمیمی تر و نزدیک تر، میزان توقعاتمون هم بالاتر به تبع اون در صورت برآورده نشدن توقعمون میزان دلخوری هم شدیدتر

فرقی نمی کنه هم توقعات به حق هستن یا نه (البته که از نظر فرد متوقع قطعا به حق هست)

گاهی اونقدر جنبه احساسی قضیه غلبه می کنه که منطق به کل تعطیل میشه یا به طرف مقابل اجازه توضیح نمیدیم یا اگه هم اجازه بدیم به نظرمون توضیحاتش غیر منطقی

و گاهی تا قهر هم پیش میریم و به نوعی آرامش خودمون و اطرافیان بهم میزنیم

آرامش همون کیمیایی که حاضریم به خاطر به دست آوردنش هر کاری بکنیم.

امام صادق علیه السلام در این زمینه می فرمایند:

بهترین راحتى و آسودگى، بى‌‏توقعى از مردم است.

اَرْوَحُ الرَّوْحِ اَلْیَأسُ مِنَ النّاسِ

کافى: ج 8، ص 243، ح 337

میدونم اینکه از نزدیکانمون توقع نداشته باشیم کار سختیه ولی فک کنم با تمرین بشه بهش رسید.