امروز رفته بودم فروشگاه خرید چند قلم جنس
اکثر قفسه ها مربوط به روغن و رب و دستمال های کاغذی و برخی اقلام بهداشتی خالی بود
صحنه جالب فروشگاه یکی از کادر خدمات فروشگاه کنار قسمت برنج وایساده بود نمیذاشت مشتری ها بیشتر از یکی ببرن آقای جونی بود، خیلی با حوصله برا مشتری یا توضیح میداد که اینجور زیاد خریدنشون باعث کمبود کالا و گرون شدن کالا ها میشه و بهتر به اندازه مصرفشون خرید کنن
ولی کو گوش شنوا! بعضی ها با کل اعضای خانواده اومده بودن هر کدوم یکی بر میداشتن تا کادر فروشگاه نتونن مانع شون بشن
بیچاره اون آقا کلافه شد بود ولی خستگی ناپذیر مدام حرفاش  رو تکرار می کرد بلکه روی یه نفر تاثیر داشته باشه

این ور سر صندوق هم غوغایی بود
وقتی خانم صندوق دار اعتراض میکرد هر کدوم یکی از کیسه های برنج بر میداشتن و می گفتن یه دونه خریدم بیچاره خانم صندوق دار هم پوزخندی می زد و حساب می کرد.

از دوستام شنیدم توی یه فروشگاه دیگه برای جلوگیری از این رفتار غلط به هر کارت بانکی که باهاش پول خرید حساب میشه میزان معینی از کالا ها که مردم باعث کمبودش میشن، میدادن.

این فرهنگ غلط خریدن و انبار کردن از کجا وارد جامعه ما شده چرا در برخی جوامع دیگر در چنین مواردی مردم برعکس عمل می کنن کالاهای مازادشون برای رفع کمبود در اختیار جامعه شون و افراد نیاز مند قرار میدن.

اشتباه ما کجاست؟

امروز روز دعا و استجابتش هست و خیلی شنیدیم دعا برای دیگران مستجاب هست پس بیاین برای هم دیگه بهترین ها رو از خدا بخوایم
اول فرج امام عصر عجل الله
دوم دعا برای سلامتی و عمر با عزت و موفقیت در راه حق برای رهبر عزیزمون و تمام علما و خادمین اسلام و امت اسلام
سوم نصرت و پیروزی برای رزمندگان اسلام و مظلومین جهان
چهارم سلامتی و عاقبت به خیری برای خانواده و دوستان مون
پنج شفای بیماران و رفع گرفتاری دردمندان
و هر دعای قشنگی که می تونیم برای همدیگه بکنیم
التماس دعا

تا حالا از کسی توقع داشتین به خاطرتون کاری بکنه یا به خاطرتون کاری نکنه

فرقی نمی کنه این فرد از  خانواده باشه یا دوستان یا همکاران

و اگه اون توقع تون برآورده نشده باشه چی میشه؟ چه حالی پیدا می کنید؟

شما خواننده محترم نمی دونم ولی اکثر آدما در همچین شرایطی دلخور میشن

افراد هر چی بهمون صمیمی تر و نزدیک تر، میزان توقعاتمون هم بالاتر به تبع اون در صورت برآورده نشدن توقعمون میزان دلخوری هم شدیدتر

فرقی نمی کنه هم توقعات به حق هستن یا نه (البته که از نظر فرد متوقع قطعا به حق هست)

گاهی اونقدر جنبه احساسی قضیه غلبه می کنه که منطق به کل تعطیل میشه یا به طرف مقابل اجازه توضیح نمیدیم یا اگه هم اجازه بدیم به نظرمون توضیحاتش غیر منطقی

و گاهی تا قهر هم پیش میریم و به نوعی آرامش خودمون و اطرافیان بهم میزنیم

آرامش همون کیمیایی که حاضریم به خاطر به دست آوردنش هر کاری بکنیم.

امام صادق علیه السلام در این زمینه می فرمایند:

بهترین راحتى و آسودگى، بى‌‏توقعى از مردم است.

اَرْوَحُ الرَّوْحِ اَلْیَأسُ مِنَ النّاسِ

کافى: ج 8، ص 243، ح 337

میدونم اینکه از نزدیکانمون توقع نداشته باشیم کار سختیه ولی فک کنم با تمرین بشه بهش رسید.

فَقَدْ أَفْنَیْتُ بِالتَّسْوِیفِ وَ الْآمَالِ عُمُرِی، وَ قَدْ نَزَلْتُ مَنْزِلَةَ الْآیِسِینَ مِنْ خَیْرِی

من عمرم را به امروز و فردا کردن و آرزوهای باطل نابود ساختم، و اینک به جایگاه ناامیدان از خیر و صلاح فرود آمده ام

اما تسویف چیه که نتیجه اش بنا به گفته امام در دعای ابوحمره ناامیدی میرسه

تسویف از ریشة سوف و به معنای تأخیر انداختن، مماطله و امروز و فردا کردن و کار امروز را به فردا انداختن است.

گاهی حالتی در انسان به وجود می آید که او خود می داند در کاری اشتباه می کند و قصد برگشتن از آن کار را هم دارد؛ اما گویی توان تصمیم گیری و اقدام کردن را از دست داده است و هرگاه تصمیم به بازگشت می گیرد، وسوسه می شود که هنوز فرصت بسیار است و خویشتن را به فردا وعده می دهد و انجام آن کار را به وقت دیگری موکول می کند. لحظه ها پشت سر هم می آیند و می روند و او اسیر کارهای دیگری است. این حالت، ممکن است هم درکارهای مادی پیش آید و هم در کارهای معنوی. به این حالت «تسویف» یا «مطال» گفته می شود.

همان طور که «تسویف» در امور مادی و دنیوی، انسان را از تنگی وقت غافل می کند و از انجام آن کار باز می دارد، در امور معنوی نیز باعث غفلت او از خدا، مرگ و قیامت می شود و از اعمال نیک باز می دارد.

در آموزه های معصومان (ع) به شدت چنین حالتی تقبیح و به عواقب آن هشدار داده شده است. امام علی(ع) در دعای کمیل از این حالت به خدا شکایت کرده، می فرماید: «و خدعتنی الدنیا بغرورها و نفسی بجنایتها و مطالی؛ و دنیا مرا با غرور (و ظاهر فریبنده اش) فریفته است، و نفسم با جنایتش، و با مماطله کردنم (مرا بازداشته است)»[اسکندری، مصطفی؛ نشریه خُلُق، فروردین و اردیبهشت 1388 - شماره10.]

یکی از مکاید و حیل شیطان تسویف در توبه است، به این معنی که توبه بنده را به تأخیر اندازد و وسوسه می کند که چون فرصت باقی است، به فلان گناه اقدام نما و بعد از آن توبه کن، غافل از آن که عقوبت گناه متحقق، و بر فرض توبه، قبول آن مشکوک می باشد، حضرت امیر المؤمنین علیه السلام فرماید: ترک الذّنب اهون من طلب التّوبة: [نهج البلاغه، ص 501.] ترک گناه آسانتر است از طلب توبه.[تفسیر اثنا عشری، ج‏11، ص14.]

و دو حدیث درباره تسویف