تا حالا توجه کردین توی ماه محرم و صفر بعضی چیزا که توی ایام عادی شاید جالب باشن یا عادی بوی روضه میدن میشن روضه مصور میشن روضه مکتوب …

مثل:

اون روزی که  امام سجاد علیه السلام از بازار رد می شدن و دیدن  گوسفندی را سر می برن  پرسیدن به او آب داده‌این؟ …

گفتن: بله ، یا‌بن‌رسول الله ما مسلمانیم.

امام علیه فرمودن: اما پدر مرا بین دو نهر آب با لب تشنه سر بریدند. منبع

دیروز داشتم توی آلبوم تصاویر حدیث چرخ میز زدم دو تا روایت در مورد محبت به کودکان شدن روضه شدن ذکر مصیبت

روضه عصر عاشورا و کودکان

روضه کودکان و کاروان اسرا

روضه رقیه و خرابه شام

راستی چرا با بچه ها توی کربلا، توی کاروان اسرا، توی خرابه شام مهربون نبودن

مگه این ها بچه نبودن

مگه اینا اهل بیت رسول خدا صلی الله علیه و آله نبودن

امروز عاشوراست روزی  پر از غم و اندوه، غمی که بر دل هر کس که ماجرا را می شنود می نشیند فرقی ندارد که چه آیین و مسلکی داشته باشد و آدمی در برابر این همه درد و رنج می ماند که چه بگوید و چگونه به صاحب عزا تسلیت و تعزیت بگوید. شاید سکوت و قطره اشکی ساده ترین راه تسلیت گفتن باشد.

احادیثی چند تقدیم به محضر حضرتش باشد که قبول فرمایند.

السلام علیک یا اباعبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائک. علیک منی سلام الله ابدا ما بقیت و بقی اللیل و النهار و لا جعل الله آخر العهد منی لزیارتکم.
السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین.

السلام علیک یا اباعبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائک. علیک منی سلام الله ابدا ما بقیت و بقی اللیل و النهار و لا جعل الله آخر العهد منی لزیارتکم.
السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین.

یا اَبا جَعفَرٍ یا مُحَمَّدَبنَ عَلیٍّ اَیُّهَا التَّقِیُّ الجَوادُ یَابنَ رَسوُلِ اللّهِ یا حُجَّةَ اللّهِ عَلی خَلقِهِ یا سَیِدَناوَ مَولانا

اِنا تَوَجَّهنا وَستَشفَعنا وَ تَوَسَّلنا بِکَ اِلیَ اللّهِ وَ قَدَّمناکَ بَینَ یَدَی حاجاتِنا یا وَجیهاً عِندَاللّهِ اِشفَع لَنا عِندَاللّه

شهادت مظلومانه جوانترین شمع هدایت و نهمین بحر کرامت، تسلیت و تعزیت.

مظلوم تر از جواد، بغداد نداشت
آن مظهر داد، تاب بیداد نداشت
می خواست که فریاد کند تشنه لبم
از سوز عطش، طاقت فریاد نداشت

ابن الرضا به حجره غریبانه جان سپرد
او شمع جمع بود و چو پروانه جان سپرد
مسموم شد ز زهر جگر سوز اُمّ فضل
از روی شوق در ره جانانه جان سپرد

بـوی عطــــر جنـــت آید از غبـــار کاظمینم
از سنیــــن کودکـــــی فرمانروای عالمینم
هفت خورشــید سپهر معرفت را نور عینم
پای تا سر مجتبی سرتا به پا جدم حسینم

ســـــوز عطـــش مرا به دل قتلــگاه برد
هادی کجاســـت چارهٔ بیمــــاری ام کند

جان دادم و کسی به روی سینه ام نبود
یــاد حسیــــــن وقـــت بلا یاری ام کــند