ذهنم برا نوشتن خسته اس
اما این تصاویر  برای این فراز زیبای دعای ابوحمزه ثمالی

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَسْأَلُهُ فَیُعْطِینِی وَ إِنْ کُنْتُ بَخِیلاً حِینَ یَسْتَقْرِضُنِی‏


البته توی فتوشاپ درس نشدن فقط تو پاورپوینت رو عکسا نوشتم
و چرا تصویر بارونی و جوانه چون باران نشانه رحمت الهیه و بارون خدا وقتی می باره برا همه است چه خطاکار چه نیکوکار
و جونه تنشنه آب برای رویش بزرگ شدن بالندگی تمام خواسته ش شاید آب باشه و میخواد و خدا مرحمت میکنه

کاکتوس و صحرا و عطش و آب 
اینجا نیاز زیاده و رحمت بیشتر درک میشه

اِلهی لا تُؤَدِّبْنی بِعُقوُبَتِکَ

این عبارت دوتا کلمه هست یکی تادیب و یکی عقوبت
معنی هر دو کلمه میدونیم
اولی تادیب (اگه بخوایم طلبگی بهش نگاه کنیم) مصدر هست و دو تا معنی داره ادب آموختن به کسی، ادب کردن، آموختن طریقه ی نیک و یاتربیت نمودن و معنی دوم مجازت، تنبیه
شاید معنی دوم زیر مجموعه معنی اول باشه چون ادب کردن، تربیت کردن روش های مختلفی داره و هر کدوم جایگاه خودشون گاهی با تشویقه گاهی با بی توجهی گاهی با تغافل گاهی با تنبیه و سخت گیری
همه می دونیم گاهی تنبیه لازمه
و کلمه دوم تنبیه کیفر

دیدید بعضی وقتا بچه ها کاری می کنن و میدونن کاری کردن مستحق تنبیه مظلوم یه گوشه وایمیسن میگن مامانی دعوام نکنیا (مامانه تا آخرش میخونه که این کوچولوی شیطون آتیش اساسی سوزونده) مامان وقتی میشنوه گاهی برا مظلومیت بچه و اینکه اشتباهش فهمیده از تنبیه میگذره
این فراز دعا این حس به من میده

این فراز دعا میگه که ادب شدنمون توسط خدا حتمیه اما بحث این که چه جوری و این درخواست داریم که به واسطه اشتباهاتونم روش تنبیه انتخاب نشه
خدای مهربون خالق و مربی ما و ما همون بچه شیطون هستیم که فکرمون پی شادی و سرگرمی ها رفته و یهو دیدم که آتیش سوزوندیم حالا توی ماه مبارک ماه رحمت سر به زیر و شرمنده اومدیم و میگم اِلهی لا تُؤَدِّبْنی بِعُقوُبَتِکَ

عکس خیلی گویا است بیشتر از هر حرفی حس منتقل می کنه

منظور از احتمال ضرر یا خوف ضرر چیست؟ چه نوع احتمال یا خوفی مد نظر است؟
بنا به آنچه از در متن فتاوا و استفتائات مراجع عظام است اگر منشاء خوف ضرر یا احتمال ضرر، عقلایی باشد و یا عرف اینگونه احتمال یا ضرر را صحیح بداند (به نظرم میشه همون عقلایی) می توان براساس آن روزه نگرفت یا روزه را افطار کرد.

نظر مراجع توضیح المسائل سیزده مرجع:
1. امام خمینی: اگر احتمال بدهد روزه ضرر دارد و از این احتمال ترس به وجود آید و احتمال از نظر عرف صحیح باشد روزه صحیح نیست. مگر به قصد قربت گرفته باشد و بعدا معلوم شود ضرر ندارد.
2. مقام معظم رهبری:کسی خوف ضرر داشته باشد باید روزه را ترک کند و اگر روزه بگیرد صحیح نیست بلکه حرام است، خواه این خوف از تجربه‌ی شخصی حاصل شده باشد یا از گفته‌ی پزشک امین یا از منشأ عقلایی دیگر. ( فتاوای رهبری در رسال سیزده مرجع نیامده (این مطلب برگرفته از رساله آموزشی است)
2. آیت الله اراکی: اگر احتمال بدهد روزه ضرر دارد و از این احتمال ترس به وجود آید نباید روزه بگیرد و اگر روزه بگیرد صحیح نیست.
3. آیات عظام خوئی، گلپایگانی، تبریزی، صافی، نوری: اگر انسان احتمال بدهد که روزه برایش ضرر دارد و از آن احتمال، ترس برای او پیدا شود چنانچه احتمال او در نظر مردم به جا باشد، نباید روزه بگیرد و اگر روزه بگیرد صحیح نیست
4. آیت الله مکارم: اگر یقین ندارد امّا احتمال قابل توجهی می دهد که روزه برای او ضرر دارد، خواه این احتمال از تجربه شخصی حاصل شده باشد یا از گفته طبیب اگر روزه بگیرد صحیح نیست
5. آیت الله زنجانی: کسی که می ترسد روزه برایش ضرر داشته باشد چنانچه روزه بگیرد، روزه اش صحیح نیست، مگر به جهتی مثلًا جهل با قصد قربت روزه بگیرد، و بعد بفهمد که ضرر نداشته است.
6.. آیت الله سیتانی: اگر انسان یقین یا اطمینان داشته باشد که روزه برایش ضرر قابل توجهی دارد یا آن را احتمال بدهد، و از آن احتمال، ترسی برای او پیدا شود، چنانچه احتمال او در نظر عقلا به جا باشد، واجب نیست روزه بگیرد، بلکه اگر آن ضرر موجب هلاکت یا نقص شود روزه حرام است و در غیر این صورت اگر رجاءً روزه بگیرد و بعد معلوم شود ضرر قابل توجهی نداشته روزه اش صحیح است.

متن کتاب سیزده مرجع

مسأله 1744 اگر انسان احتمال بدهد که روزه برایش ضرر دارد و از آن احتمال، ترس برای او پیدا شود (1) چنانچه احتمال او در نظر مردم به جا باشد، نباید روزه بگیرد و اگر روزه بگیرد صحیح نیست (2) مگر آن که به قصد قربت گرفته باشد و بعد معلوم شود ضرر نداشته.

این مسأله در رساله آیت اللّه بهجت نیست (1) (اراکی:) نباید روزه بگیرد و اگر روزه بگیرد صحیح نیست.

(2) (خوئی، گلپایگانی، تبریزی، صافی، نوری:) بقیه مسأله ذکر نشده.

(مکارم:) رجوع کنید به ذیل مسأله 1743.

(زنجانی:) مسأله کسی که می ترسد روزه برایش ضرر داشته باشد چنانچه روزه بگیرد، روزه اش صحیح نیست، مگر به جهتی مثلًا جهل با قصد قربت روزه بگیرد، و بعد بفهمد که ضرر نداشته است.

(سیستانی:) مسأله اگر انسان یقین یا اطمینان داشته باشد که روزه برایش ضرر قابل توجهی دارد یا آن را احتمال بدهد، و از آن احتمال، ترسی برای او پیدا شود، چنانچه احتمال او در نظر عقلا به جا باشد، واجب نیست روزه بگیرد، بلکه اگر آن ضرر موجب هلاکت یا نقص شود روزه حرام است و در غیر این صورت اگر رجاءً روزه بگیرد و بعد معلوم شود ضرر قابل توجهی نداشته روزه اش صحیح است.

رساله آموزشی

کسی که می‌داند روزه برای او ضرر دارد یا خوف ضرر داشته باشد باید روزه را ترک کند و اگر روزه بگیرد صحیح نیست بلکه حرام است، خواه این یقین و خوف از تجربه‌ی شخصی حاصل شده باشد یا از گفته‌ی پزشک امین یا از منشأ عقلایی دیگر.

ملاک تأثیر روزه در ایجاد بیماری یا تشدید آن و عدم قدرت بر روزه گرفتن، تشخیص خود روزه‌دار نسبت به خودش است، بنابراین اگر پزشک بگوید روزه ضرر دارد، اما او با تجربه دریافته است که ضرر ندارد باید روزه بگیرد، همچنین اگر پزشک بگوید روزه ضرر ندارد ولی او بداند روزه برایش ضرر دارد یا خوف ضرر داشته باشد نباید روزه بگیرد.
هرگاه عقیده‌اش این بود که روزه برای او ضرر ندارد و روزه گرفت و بعد فهمید روزه برای او ضرر داشته باید قضای آن را به جا آورد.
پزشکانی که بیماران را از روزه گرفتن به دلیل ضرر داشتن منع می‌کنند گفته‌ی ایشان در صورتی معتبر است که اطمینان آور باشد یا باعث خوف ضرر شود و در غیر این صورت اعتباری ندارد.

استفتائات رهبری

س 735: اگر فردی به خاطر عذری قوی، پنجاه در صد احتمال دهد که روزه بر او واجب نیست و به همین دلیل روزه نگیرد، ولی بعداً معلوم شود که روزه بر او واجب بوده، از جهت قضا و کفاره چه حکمی دارد؟

ج: اگر افطار عمدی روزه ماه مبارک رمضان به مجرد احتمال عدم وجوب روزه بر وی باشد، در فرض سؤال علاوه بر قضا، کفاره هم بر او واجب است. اما اگر افطار به علت ترس از ضرر باشد و ترس هم منشأ عقلائی داشته باشد، کفاره واجب نیست، ولی قضا بر او واجب است.

حکم تعدد وطن از رساله سیزده مرجع

1. امام خمینی ره: بیش دو وطن اشکال دارد.
2. آیات عظام: خوئی، گلپایگانی، تبریزی، سیستانی، بهجت، صافی: بیشتر از دو محل را برای زندگی انتخاب کند وطن محسوب می شود.
3. آیت الله نوری: تا سه و چهار تا محل را برای زندگی انتخاب کند وطن محسوب می شود.
4. آیت الله فاضل: در بیش از دو وطن بنا بر احتیاط واجب باید نماز را هم شکسته بخواند و هم تمام.
5. آیت الله: اراکی:انتخاب بیشتر از دو وطن اشکال ندارد
6. آیت الله مکارم: امکان انتخاب تا سه وطن وجود دارد.
7. آیت الله زنجانی : بیش از دو وطن امکان نداد

مسأله 1332 کسی که در دو محل زندگی می کند، مثلًا شش ماه در شهری و شش ماه در شهر دیگر می ماند، هر دو وطن اوست (1). و اگر بیشتر از دو محل را برای زندگی خود اختیار کرده باشد (2)، اشکال دارد (3) و باید احتیاط مراعات شود.

(1) (خوئی، گلپایگانی، تبریزی، سیستانی، بهجت، صافی، نوری:) و نیز اگر بیشتر از دو محل را برای زندگی خود اختیار کرده باشد، (نوری: تا سه و چهار تا) همه آنها وطن او حساب می شود. (بهجت: و زن، در صورتی که زندگیش در این گونه وطن به همراه شوهرش است، در مسأله وطن، تابع شوهر خواهد بود. و در صورتی که فاصله بین دو وطن، به اندازه مسافت شرعی باشد، نمازش در آن فاصله شکسته است و در غیر این صورت، نمازش تمام است.)

(2) (فاضل:) بنا بر احتیاط واجب باید نماز را هم شکسته بخواند و هم تمام.

(3) (اراکی:) اشکال ندارد.

(مکارم:) مسأله ممکن است کسی در دو محل ّ زندگی کند، مثلًا شش ماه در شهری و شش ماه دیگر در شهر دیگر؛ هر دو وطن او محسوب می شود و حتّی ممکن است انسان دارای سه وطن باشد.

(زنجانی:) مسأله کسی که در دو محل زندگی می کند چنانچه در هر یک تقریباً شش ماه از سال را زندگی می کند، هر دو وطن او محسوب می شود، ولی اگر در یکی از آن دو کمتر از شش ماه بماند آنجا وطن وی به حساب نمی آید؛ بنا بر این انسان تنها می تواند دو وطن داشته باشد و بیشتر از دو وطن امکان ندارد.

نظر مقام معظم رهبری برگرفته از استفاتائات سایت لیدر

داشتن دو وطن اتخاذی (جدید) اشکال ندارد ولی اگر خواست سه وطن اتخاذ کند که در هر یک در طول سال چهار ماه زندگی کند منوط به صدق عرفی وطن است وگرنه وطن سوم اشکال دارد.

ماه مبارک رمضان که شروع میشه سوالات احکامی هم زیاد میشن
یکی از موضوعات پر سوال بحث وطن و سفره شغلی است

در pdf ذیل استفتائات رهبری در این دو موضوع آمده است