نوشتن از رقیه سخته

نوشتن از غصه هاش

نوشتن از رنجی که کشید

ورای مباحث تاریخی و مقالات و کتابایی که در خصوص ایشون نوشته شده در مقاتل از کودکانی که در دشت کربلا حضور داشتند و شب اول اسارت از دنیا رفتن یا کودکانی که در کاروان اسرا حضور داشتند حالا با هر اسم و کنیه ای اما بودند. وقتی به این بچه ها فکر می کنم دلم میگیره از قساوت قلب اون آدم ها، از نامردیشون

دختر همیشه پیش همه آدما نماد لطافت و همه سعی می کنن با یه دختر بچه مثل گل برخورد کنن تا رنجیده و پژمرده نشه، دل کوچیکش نشکنه و اگر خدای نکرده دختری یتیم باشه که این حساسیت بیشتر میشه

چطور انسان به جایی میرسه که میتونه کودک مصیبت دیده ای رو آزار بده، کتکش بزنه، گوشوار از گوشش بکشه، گرسنه و تشنه نگهش دارن و در خرابه شام سر بریده پدر به یه دختر بچه هدیه کنه؟

وقتی به تاریخ نگاه میکنی میبینی کم نیستن همچین موجوداتی که اسم انسان یدک می کشن
نیاز نیست زیاد توی تاریخ جستجو کنیم همین امروز رقیه ها توی دنیا کم نیستن یمن، سوریه، میانمار، فلسطین و …

به قول شهید مطهری باید یزید زمان و حسین زمان رو شناخت
اصلا فلسفه عزاداری همینه،پیدا کردن شناخت، عبرت گیری و بصیرت افزایی

برای رقیه های امروز چه کاری از دستمون بر میاد؟؟؟