? اسلایس = قطعه

? یک نفر عکسی از پاهای تُپل نوزادی را در توئیتر به اشتراک گذاشته و زیرش نوشته: اگر می خوایید گاز بگیرید برید ته صف!
? صدها نفر برای این پاهای بامزه غش و ضعف رفته‌اند. چند نفر نوشته‌اند همین فردا میرم «شوور»! می‌کنم، دو_سه نفر نوشته‌اند اصلاً من به عشق همین پاها می‌خوام بچه‌دار شم و …
? مردی روی نوک کوهی ایستاده و دست‌هایش را باز کرده و نوشته: زندگی یعنی فتح قله‌ها!
? زنی در اینستاگرام عکسی از قورمه‌سبزی که پخته منتشر کرده و نوشته: هرکی هرچی دلش می‌خواد بگه. من عاشق اینم برای همسرم قورمه‌سبزی بپزم، اونم بیاد بشینه موهامو ببافه.
? دهها نفر نوشته‌اند: آره خوشبختی یعنی همین! خوشبختید شما…حسودیم شد…. خوش به حال جفت‌تون… دلم برای خودم سوخت و …
? مردی عکسی از سوئیچ ماشینی که خریده را منتشر کرده و نوشته «بالاخره خریدمش». جماعتی لایک کرده‌اند که خوش به حالت و مبارکه و …
? اینها همه بُرش هایی از زندگی هستند نه تمام آن. زندگی اسلایسی! آن بخش از زندگی که دست چین می‌کنیم و به واسطه شبکه‌های مجازی به دیگران اجازه می‌دهیم آن را ببینید و بسیاری بر اساس همین «اسلایس» ما را قضاوت می‌کنند.
? بسیاری از آنها که برای آن پاهای تپل دوست‌داشتنی غش و ضعف می‌روند اگر همان کودک را به آنها بدهید که ساعت سه نصفه شب بیدار می‌شود، زار می‌زند، نمی‌خوابد، پوشک‌اش نیاز به تعویض دارد، شیر می‌خواهد، خواب را از آدم می‌گیرد و …
? بعید است هنوز #فقط به خاطر گازگرفتن پاهایش به او وفادار بمانند و کماکان بچه بخواهند. کودک فقط گازگرفتن نمی‌خواهد، احساس مسئولیت و مراقبت دائمی هم می‌خواهد. می‌توانید؟
? این تصور که زندگی مشترک فقط آن لحظه است که بوی خوش قورمه‌سبزی در فضای خانه می‌پیچد یا مرد می‌نشیند به بافتن گیسوی زن، یک فانتزی زیباست اما وقتی عملی نمی‌شود بسیاری از همسران احساس ناکامی می‌کنند که پس چرا زن من قورمه‌سبزی نمی‌پزد؟ یا چون همسرم موهام رو نمی‌بافه پس دوستم نداره!
? مردی که خسته از جدال در یک زندگی بی‌رحمانه به خانه می‌آید وb هنوز ذهنش درگیر پرخاش رئیس و ضرر و زیان ناشی از معامله و ترافیک کُشنده و بی‌ثباتی بازار و … است دل و دماغی برایش نمی‌ماند که شب هنگام وقتی می‌رسد بنشیند به بافتن گیسو!
? البته که اگر این کار را بکند عجب مرد نیکویی است اما اگر هم حال و حوصله‌اش را نداشته‌باشد دلیل بر فقدان عشق و دوست نداشتن همسر نیست. آن یک عکس که دیده‌اید هم نشان خوشبختی تمام وقت آن زوج نیست. فقط یک بُرش دست چین‌شده از یک زندگی است. یک اسلایس!
? فتح قله ها لذت‌بخش است اما قبل از آنکه کسی روی نوک‌کوهی فاتحانه عکس یادگاری بگیرد، باید رنج بالارفتن از آن را به جان بخرد. عرق‌ریختن، زمین‌خوردن، تحمل سرما و گرما، تاول زدن پا و … آن عکس فقط یک بُرش است. فقط یک اسلایس لذتبخش!
? مردی که عکسی از سوئیچ ماشین اش را به اشتراک گذاشته هم دشواری خریدن آن را که علنی نکرده. غبطه‌خوردن به آن لحظه گرچه واکنشی طبیعی است اما شاید اگر رنج رسیدن به این موفقیت را می‌دانستیم هرگز غبطه نمی‌خوردیم. این تنها یک بُرش از زندگی مرد است. یک اسلایس نه تمام آن.
? خلایق حق دارند هر اسلایسی از زندگی شان که دوست‌دارند را به نمایش بگذارند اما ما حق نداریم آن یک اسلایس را «تمام» زندگی‌شان فرض کنیم، دست به مقایسه‌اش با زندگی خودمان بزنیم و احساس ناکامی کنیم.

?زندگی اسلایسی می‌تواند آفت آرامش مان باشد اگر باور نکنیم که بسیاری از عکس‌هایی که می‌بینیم و حرف‌هایی که می‌شنویم تنها بُرش‌هایی گزینش شده‌اند، نه تمام آن!
▫️عصرایران

? @litracy_family (کانال پیام رسان سروش)

پ ن: مطلب کاملا کپی هستش و تولیدی در کار نیست اما چون جالب و مفید بود به صورت کامل گذاشتمش

هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال
با که گویم که در این پرده چه‌ها می‌بینم

حافظ

دلتنگی و چشم انتظاری جزو سخت ترین احساسات و مسائل زندگی و اگر کنارش بی خبری  هم باشه سخت تر

و اگه اون شخص دلتنگ چشم انتظار مادر باشه …

مادرای شهدای گمنام

یا مادر سردار احمد متوسلیان

بخوایم بشمریم همچین مادرانی کم نیستن
و بعضیاشون چشمن انتظار و دلتگ از این دنیا رفتن
یا بعضیا شون مثل مادر شهید جنگنجو بعد اومدن فرزندش و چشم انتظاری رفتن (بعد تشیع و خاکسپاری پسرشون بعد 34 سال چشم انتظاری)
بعضیا هنوز منتظرن

برای این مادرای فداکار که حق به گردنمون دارن
اونایی که رفتن با فاتحه ای یاد کنیم و برای اونایی که هستن دعا کنیم برا سلامتی رفع دلتنگیشون

امروز رفته بودم فروشگاه خرید چند قلم جنس
اکثر قفسه ها مربوط به روغن و رب و دستمال های کاغذی و برخی اقلام بهداشتی خالی بود
صحنه جالب فروشگاه یکی از کادر خدمات فروشگاه کنار قسمت برنج وایساده بود نمیذاشت مشتری ها بیشتر از یکی ببرن آقای جونی بود، خیلی با حوصله برا مشتری یا توضیح میداد که اینجور زیاد خریدنشون باعث کمبود کالا و گرون شدن کالا ها میشه و بهتر به اندازه مصرفشون خرید کنن
ولی کو گوش شنوا! بعضی ها با کل اعضای خانواده اومده بودن هر کدوم یکی بر میداشتن تا کادر فروشگاه نتونن مانع شون بشن
بیچاره اون آقا کلافه شد بود ولی خستگی ناپذیر مدام حرفاش  رو تکرار می کرد بلکه روی یه نفر تاثیر داشته باشه

این ور سر صندوق هم غوغایی بود
وقتی خانم صندوق دار اعتراض میکرد هر کدوم یکی از کیسه های برنج بر میداشتن و می گفتن یه دونه خریدم بیچاره خانم صندوق دار هم پوزخندی می زد و حساب می کرد.

از دوستام شنیدم توی یه فروشگاه دیگه برای جلوگیری از این رفتار غلط به هر کارت بانکی که باهاش پول خرید حساب میشه میزان معینی از کالا ها که مردم باعث کمبودش میشن، میدادن.

این فرهنگ غلط خریدن و انبار کردن از کجا وارد جامعه ما شده چرا در برخی جوامع دیگر در چنین مواردی مردم برعکس عمل می کنن کالاهای مازادشون برای رفع کمبود در اختیار جامعه شون و افراد نیاز مند قرار میدن.

اشتباه ما کجاست؟

گاهی برا روضه شعر خوب یا مقتل لازم نیست

گاهی یک عکس یه واکنش حتی لبخند یک دختر بچه بغل باباش میتون یک روضه باشه

گاهی رفتارها ما در اجتماع خودش روضه اس فرقی نداره اجتماع واقعی باشه یا مجازی

عکس پایین یه روضه اس یه روضه پر غم اگه تامل کنیم پر اشک