یه روزی توی کتاب کلئوپاترا خوندم تو یک سرزمین دو سزار نمی گنجد

دل هم برای خودش یه سرزمینه

سرزمینی وسیع با خاکی حاصل خیز و هوای خوب

ولی مثل هر سرزمینی نیاز داره یکی بالا سرش باشه تا همیشه خوب و زیبا بمونه

ولی گاهی اشتباهی کسی رو میاری و سرزمینت با همه خوبیاش نابود میشه 

و برای دوباره اباد شدنش باید جون بکنی و چیزای اشتباهی رو بریزی بیرون تا مالک اصلی بیاد ابادش کنه بسازتش

ولی گاهی این اشتباهی که اوردیش الان نمی تونی از دلت بیرونش کنی؛ مونده و زورش زیاد شده و نیاز به کمک داری و دست به دامن کسی میشی که با اشتباه از سرزمین دلت بیرونش کردیش

و چه خوب گفت اما سجاد ^{علیه السلام}

«الهی و فَرِّغ قلبی لمُحَبَّتِک» 

خدایا فارغ ساز دل مرا برای محبت خودت

و امشب شب، شب قدره و شب دعا بیاین از خودش کمک بگیریم و سرزمین دلمون از غیر پاک کنیم و یک قدم به سمتش بریم

راستی دعا برا همدیگه یادمون نره