اولا: این نحوه عزاداری با تاسی از ائمه اطهار علیهم السلام انجام می شود و آن بزرگواران نیز از ابتدای محرم شروع به عزاداری می کردند چنانکه امام رضا ^{علیه السلام} می فرمایند:

کان أبی إذا دخل شهر المحرم لا یری ضاحکا و کانت الکآبة تغلب علیه حتی یمضی منه عشرة أیام فإذا کان یوم العاشر کان ذلک الیوم یوم مصیبته وحزنه وبکائه ویقول: هو الیوم الذی قتل فیه الحسین صلی الله علیه.

وقتی ماه محرم فرا می رسید در پدرم امام کاظم علیه السلام آثار شادی دیده نمی شد و همواره غمگین بودند ، روز دهم ، روز مصیبت و اندوه و گریه او بود و می فرمود : در این روز بود که حسین علیه السلام را به شهادت رساندند.

(امالی صدوق، ص ۷۸ و بحار الانوار، ج ۴۴ ص ۲۸۴.)

ثانیا: اینگونه نیست که بعد از عاشورا وشهادت امام حسین ^{علیه السلام} عزاداری نشود یا کمتر شود بلکه این عزاداری ها نه تنها تا آخر محرم بلکه تا اربعین امام حسین ^{علیه السلام} نیز ادامه دارد و در اربعین به اوج شکوه و عظمت خود می رسد به طوری که حتی گاها عزاداریهای اربعین از ایام محرم هم بیشتر می باشد. تا آنجا که زیارت امام حسین ^{علیه السلام} در اربعین واقامه عزا در کنار آن حضرت جزو نشانه های یک شیعه واقعی لقب می گیرد.

چنانکه در روایتی امام حسن عسکری ^{علیه السلام} بدان اشاره کرده و می فرماید:

علامات المؤمنین خمس: صلاةُ الإحدی و الخمسین، و زیارةُ الاربعین، والتـَختم فی الیَمین، و تـَعفیرُ الجبین، و الجهر بِبِسم الله الرحمن الرحیم.

علامات مؤمن پنج چیز است: اقامه پنجاه و یک رکعت نماز در شبانه روز (هفده رکعت واجب و سی و چهار رکعت نافله)، زیارت اربعین، انگشتر به دست راست کردن، جبین را در سجده بر خاک گذاشتن، در نماز بسم الله الرحمن الرحیم را بلند گفتن.

( تهذیب الاحکام، شیخ طوسی، ج۶، ص۵۲؛وسائل الشیعه، شیخ حر عاملی، ج۱۰، ص۳۷۳، ح۱)
از آنجایی که مصیبت سید الشهدا ^{علیه السلام} از اعظم مصائب است لذا توصیه شده تا اربعین آن حضرت عزاداری شود چنانکه در روایتی از حضرت امام صادق ^{علیه السلام} نقل شده که فرمود:

یا زُرارَة! إِنَّ السَّماءَ بَکَتْ عَلی الْحُسَینِ عَلَیهِ السَّلام اَرْبَعِینَ صَباحاً بِالدَّمِ وَ إِنَّ الْأَرْضَ بَکَتْ أرْبَعینَ صَباحاً بِالسَّواءِ وَ إِنًّ الشَّمْسَ بَکَتْ اَرْبَعِینَ صَباحاً بِالْکسُوفِ وَ الْحَمْرَةَ… وَ إِنَّ الْمَلائکَةَ بَکَتْ اَرْبَعِینَ صَباحاً عَلَی الْحُسَینِ ^{علیه السلام}

ای زراره، آسمان چهل روز بر حسین ^{علیه السلام} خون گریه کرد و زمین چهل روز برای عزای آن حضرت گریست به تیره و تار شدن و خورشید با کسوف و سرخی خود چهل روز گریست… و ملائکه الهی برای آن حضرت چهل روز گریستند.

(مستدرک الوسائل/ج۱۰/ص۳۱۴؛ کامل الزیاره، ص ۸۱ و مستدرک الوسائل، ج ۲، ص ۲۱۵)

از این حدیث شریف که در یکی از کتب معتبر حدیث شیعه کامل الزیاره نقل شده استفاده می شود که بکاء آسمان و زمین و ملائکه و آفتاب بر سیدالشهدا تا چهل روز طول کشیده است.

منبع

صفحات: 1 · 2