عاشور آمد و رفت

و ما ماندیم

رنگ جامعه و آدم ها و لباس ها عوض شده، آهنگ های شاد برگشتن

به قول بعضی افراد ناآگاه یا مغرض انگار منتظر شهادت امام علیه السلام بودن امام که شهید شدن همه برگشتن سر زندگیشون

واقعا بهره و برداشتمون چی بود؟ از این ایام عزای سالار شهیدان، مجالس سوگواری، حزن و اندوه، سیاه پوشی، گریه کردن، تباکی، نذری دادن، غذای نذری گرفتن، زیارت عاشورا  خوندن، زیارت رفتن و … 

استاد بزرگواری داشتیم که می فرمودند: (نقل به مضمون)

مجلس درست اهل بیت ^{علیهم السلام} باید این ویژگی رو داشته باشه اگه کسی که حب اهل بیت ^{علیهم السلام} نداره و وارد مجلس شده محب خارج میشه و اگه محب وارد شد عارف به اهل بیت خارج بشه

(یادم نیست حرف از خودشون بود یا به نقل از کسی می گفتن ولی برای من یک ملاک و معیار ایجاد کرد)

شما این محرم تا اینجاش به محبتتون به اهل بیت اضافه شده؛ به معرفتتون چی؟

اینا حرفای خودمه (البته چیزایی که جمع بندی یاد گرفته هام)

محرم و شرکت در سوگواری سید الشهداء علیه السلام مثل ماه رمضانه چطو ماه رمضان نزدیک گناه نمی ریم به حرمت ماه خدا این ایام هم بسته میزان اعتقادتمون حداقل 13 روز تا حداکثر تا آخر ماه صفر مراعات می کنیم به حرمت مصیبت اهل بیت ^{علیهم السلام} 

بعد مدتی که حرمت نگه داشتیم باز همون آدم قبل محرمیم یا نه همون آدم اهل مراقب که حرمت امامش کل سال حفظ می کنه؟

گاهی چون تو جمع قرار گرفتیم حرمت نگه میداریم چون ماه رمضانه یا محرم و صفره و اطرافمون حرمت نگه میدارن نگه داشتیم ولی در واقع اگه محیط دیگه بودیم اینجور نبودیم

مثال کوچیکش وقتی خوابگاهیم (دوستان خوابگاهی میدونن چی میگم) به شور جمع خیلی کارا می کنیم ولی وقتی از خوابگاه میریم  وارد زندگی معمولی میشم رود زندگی عادی، عادت ها ، آداب و رسوم جامعه ما رو هم با خودش میبره (این بار تحت تاثیر محیط)

اما اگه به جای شور شعور و معرفت اضافه بشه فرقی نمی کنه ماه رمضان باشه یا محرم یا باقی ماه های سال

فرق نمی کنه حوزه باشی یا دانشگاه، خونه یا اجتماع همیشه راهت مشخصه و عملت با برنامه و ان شاء الله خدا راضی

پ ن: پاسخ شبه و سوال چرا عزاداری در دهه اول و قبل از شهادت امام ^{علیه السلام} در صفحه دوم

صفحات: 1 · 2

ده اول محرم گذشت.

قبل اومدنش همه در تلاش بودن، مقدماتش فراهم می کردن

همه جا و همه کس سیاه پوش شد

محرم اومد مراسم مختلف، هر کس پیر و جون، زن و مرد و حتی بچه ها با اشتیاق و متناسب حالش و امکاناتش در این مراسم های مختلف شرکت می کرد و بعضیا هم بنا به دلایلی نتونستن و حسرت موند رو دلشون

شور و غوغای عجیبی بود

هر جا رو نگاه می کردی رنگ و بوی عزا می داد تلوزیون، کوچه، خیابون، مسجد و ….

علاوه بر دنیای واقعی، دنیای مجازیمون هم بوی محرم  می داد. توش عزاداری بود، بحث و گفتگو، عکس، مداحی، کلیپ و …

اما بعد عاشورا و شام غریبان همه چیز آروم شده، یه سکوت عجیبی هس

نه اینکه سکوت مطلق، نه

تک و توک جلساتی هس یا چله زیارت عاشورا، بعضی جاها سوم میگیرن بعضی جا هفتم و …

اما شور ده روز اول دیگه نیس

اما چرا شاید این سوال یا بهتر بگم شبهه رو شنیدن:

چرا قبل شهادت امام حسین علیه السلام عزاداری می کنن و بعدش نه؟

چرا شیعیان دهه اول ماه محرم را عزاداری می کنند در حالی که شهادت حضرت(ع) روز دهم است و منطقی است که عزاداری تازه از این روز آغاز شود. برخی حتی اینگونه تحلیل کردند که شیعه به دنبال درد و رنج است و از آن استقبال می کند. چه پاسخی می توان به این مساله داد؟

واقعا چرا؟

بهش فکر کردین

من یه کوچولو مطالعه کردم و یه خورده فکر، یه جوابایی می نویسم اگه شما هم جوابی داشتین برام بنویسین.

اما جواب:

اول. در سیره معصومین هست. به عنوان نمونه:

1. عزاداري امام موسي كاظم(ع): در اين باره، امام رضا(ع) مي‎فرمايد: هنگامي كه محرم فرا مي‎رسيد، پدرم هرگز با حالت خنده و تبسم ديده نمي‎شد و ده روز اول محرم به همين شكل بود تا اين كه روز دهم و روز عاشورا فرا مي‎رسيد و اين روز، روز مصيبت و حزن و گريه او بود و مي‎فرمود: عاشورا روزي است كه جدّم حسين(ع) را شهيد كردند.[امالي صدوق، ج 2، ص 111.]

2. عزاداري امام رضا(ع): دعبل خزاعي مي‎گويد: در ايام دهه‎ي محرم به محضر آقا و مولاي خود، علي بن موسي(ع)، در مرو شرفياب شدم و آن حضرت را در حالي كه اصحابش دور او نشسته بودند، محزون يافتم. وقتي حضرت مرا ديد فرمود: مرحبا بر تو دعبل! مرحبا بر كسي كه با دست و زبانش ما را ياري مي‎كند؛ سپس حضرت مرا در كنار خودش جاي داد و فرمود: اي دعبل! دوست داري شعر بخواني؛ زيرا اين روزها ايام غم و اندوه بر ما اهل بيت و روز شادي دشمنان ما، به ويژه بني‎اميه، است؛ سپس برخاست و پرده‎اي بين ما و اهل‎بيتش زد و آنان را پشت پرده نشاند تا بر مصيبت جدّش حسين(ع) گريه كنند؛ آن‎گاه رو به من كرد و فرمود: اي دعبل! مرثيه بخوان! تو ياور ما و مرثيه‎سراي ما هستي، تا زماني كه زنده‎اي.در اين هنگام دعبل مرثيه‎سرايي را آغاز كرد.[بحارالانوار، ج40، ص 257.]

دوم. عزاداری سید الشهداء علیه السلام و یاران فداکارشون یه سالگرد ساده نیست، که همون روز شهادت گرفته بشه و تموم؛ هدف از عزاداری اباعبدالله حسین فرهنگ سازی و بالا بردن سطح آگاهی و بصیرت افزایی برای همه انسان و به ویژه برای مسلمین و شیعیان هست. معانی بزرگی در واقعه کربلا هست و نیاز به آماده سازی و تجزیه و تحلیل داره تا بشه اون حقیقت بزرگ رو درک کرد. اگر یاران امام روز عاشورا تونستن امامشون رو یاری کنن و به فیض شهادت در راه حق برسن نتیجه یک عمر زندگی با تقوا و انتخاب های درست بود. پس برای درک عاشورا نیاز هست آماده بشیم تا روز مقصود بتوینم نتیجه مطلوب بدست بیاریم.

یک دشت سرخ، له چیدن رسیده بود

باغ شهادت به « رسیدن» رسیده بود.

علیرضا قزوه

سوم. البته میشد همون قسمت دوم نوشت اما به دلیل اهمیتش بهتر دیدم جدا بیارمش.

این ده روز ده روز اندیشه و انتخاب مثل کاروانیان امام حسین علیه السلام، شناخت راه و خطراتش، شناخت حسین و یزید، انتخاب حسینی شدن یا یزیدی شدن، انتخاب راه حسین و خطراتش یا انتخاب وعده های یزیدتا جایی که وقتی امام علیه السلام دستور دادن نشعل ها و چراغ ها خاموش بشن بدونی می مونی و مثل یاران حسین در راه ولی خدا به دشت بلا میزنی یا از ترس شمر و یزید یا به طمع وعده های شمر و یزید ولی خدا رو تنها میذاری. به قول استاد شهید مرتضی مطهری: «باید شمر و یزید زمان رو شناخت.»

و اگر شناخت نباشه روز عاشورای خودمون (روز انتخابمون) ممکن اشتباه انتخاب کنیم و ولی خدا رو تنها بذاریم.

و یادمون نره

پیامبر اکرم(ص) فرمودند:

«إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةً فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لَا تَبْرُدُ أَبَداً»

(مستدرک الوسائل/10/318)

ببخشید طولانی شد.

پ ن: یه بار با همین مضمون مطلبم نوشتم که به نظرم خیلی بهتر بود ولی مطلب پرید و الان که نوشتم مثل اولی به دلم ننشست.