1575036062bc953c61080ee89cb49e61906db0a6fa.mp3

شهادت امام صادق ^{علیه السلام} خدمت همه عزیزان تسلیت میگم 

به همین مناسبت حدیثی از ایشان را با هم مرور کنیم و ان شاء الله بر ما هم صادق باشه

شما از دوستان امام صادق ^{علیه السلام} هستین؟

دیروز دوستی دنبال متن عربی حدیثی میگشتن کمکشون کردم و حدیث برام جالب اومد و یاد یه سخنرانی از آقای رحیم پور ازغدی «مطهری و تحجر شیعی (آسیب شناسی مناسک دینی)» افتادم

در مورد صفات منفی شیعه صحبت هایی کردند سخنرایشون توی جمع روحانیون بود حتی جایی به نقل از شهید مطهری گفتند که «مردم شیعه قالتاق ترین و مدعی ترین مردم هستند، …» از آقایون روحانی اعتراض کردند

شنیدن این سخنرانی خالی لطف نیست هم برای آگاهی خودمون و هم اینکه دین رو چطور به مردم معرفی کنیم:

مطهری و تحجر شیعی (آسیب شناسی مناسک دینی)

البته خود منم گاهی به بعضی سخنان اعتراض دارم گاهی فقط جنبه های مثبت اونقدر گفته میشه که فکر می کنیم چون شیعه ایم حتما اهل بهشتیم و گناهانمون بخشیده شده اس یا به واسطه گریه در عزادری سیدالشهداء علیه السلام

اما حدیث:

امام كاظم عليه السلام ـ به موسى بن بكر واسطى ـ فرمود:

اگر من شيعيان خود را بررسى كنم مردمى نخواهم يافت مگر اهل حرف، و چون بيازمايمشان آنها را نخواهم يافت مگر از دين برگشته، و اگر در بوته­ ی آزمايششان گذارم از هزار نفر يك نفر هم سالم بيرون نيايد، و اگر غربالشان كنم چيزى جز آنچه از من است در غربال نماند. اينها دير زمانى است كه بر بالش­ها تكيه زده‌اند و گفته‌اند: ما شيعه­ی على هستيم و حال آنكه شيعه­ ی على تنها آن كسى است كه كردارش، گفتارش را تصديق كند.

لَوْ مَيَّزْتُ شِيعَتِي لَمْ أَجِدْهُمْ إِلاَّ وَاصِفَةً وَ لَوِ اِمْتَحَنْتُهُمْ لَمَا وَجَدْتُهُمْ إِلاَّ مُرْتَدِّينَ وَ لَوْ تَمَحَّصْتُهُمْ لَمَا خَلَصَ مِنَ اَلْأَلْفِ وَاحِدٌ وَ لَوْ غَرْبَلْتُهُمْ غَرْبَلَةً لَمْ يَبْقَ مِنْهُمْ إِلاَّ مَا كَانَ لِي إِنَّهُمْ طَالَ مَا اِتَّكَوْا عَلَى اَلْأَرَائِكِ فَقَالُوا نَحْنُ شِيعَةُ عَلِيٍّ إِنَّمَا شِيعَةُ عَلِيٍّ مَنْ صَدَّقَ قَوْلَهُ فِعْلُهُ.

الکافي , ج 8 , ص 228

ده اول محرم گذشت.

قبل اومدنش همه در تلاش بودن، مقدماتش فراهم می کردن

همه جا و همه کس سیاه پوش شد

محرم اومد مراسم مختلف، هر کس پیر و جون، زن و مرد و حتی بچه ها با اشتیاق و متناسب حالش و امکاناتش در این مراسم های مختلف شرکت می کرد و بعضیا هم بنا به دلایلی نتونستن و حسرت موند رو دلشون

شور و غوغای عجیبی بود

هر جا رو نگاه می کردی رنگ و بوی عزا می داد تلوزیون، کوچه، خیابون، مسجد و ….

علاوه بر دنیای واقعی، دنیای مجازیمون هم بوی محرم  می داد. توش عزاداری بود، بحث و گفتگو، عکس، مداحی، کلیپ و …

اما بعد عاشورا و شام غریبان همه چیز آروم شده، یه سکوت عجیبی هس

نه اینکه سکوت مطلق، نه

تک و توک جلساتی هس یا چله زیارت عاشورا، بعضی جاها سوم میگیرن بعضی جا هفتم و …

اما شور ده روز اول دیگه نیس

اما چرا شاید این سوال یا بهتر بگم شبهه رو شنیدن:

چرا قبل شهادت امام حسین علیه السلام عزاداری می کنن و بعدش نه؟

چرا شیعیان دهه اول ماه محرم را عزاداری می کنند در حالی که شهادت حضرت(ع) روز دهم است و منطقی است که عزاداری تازه از این روز آغاز شود. برخی حتی اینگونه تحلیل کردند که شیعه به دنبال درد و رنج است و از آن استقبال می کند. چه پاسخی می توان به این مساله داد؟

واقعا چرا؟

بهش فکر کردین

من یه کوچولو مطالعه کردم و یه خورده فکر، یه جوابایی می نویسم اگه شما هم جوابی داشتین برام بنویسین.

اما جواب:

اول. در سیره معصومین هست. به عنوان نمونه:

1. عزاداري امام موسي كاظم(ع): در اين باره، امام رضا(ع) مي‎فرمايد: هنگامي كه محرم فرا مي‎رسيد، پدرم هرگز با حالت خنده و تبسم ديده نمي‎شد و ده روز اول محرم به همين شكل بود تا اين كه روز دهم و روز عاشورا فرا مي‎رسيد و اين روز، روز مصيبت و حزن و گريه او بود و مي‎فرمود: عاشورا روزي است كه جدّم حسين(ع) را شهيد كردند.[امالي صدوق، ج 2، ص 111.]

2. عزاداري امام رضا(ع): دعبل خزاعي مي‎گويد: در ايام دهه‎ي محرم به محضر آقا و مولاي خود، علي بن موسي(ع)، در مرو شرفياب شدم و آن حضرت را در حالي كه اصحابش دور او نشسته بودند، محزون يافتم. وقتي حضرت مرا ديد فرمود: مرحبا بر تو دعبل! مرحبا بر كسي كه با دست و زبانش ما را ياري مي‎كند؛ سپس حضرت مرا در كنار خودش جاي داد و فرمود: اي دعبل! دوست داري شعر بخواني؛ زيرا اين روزها ايام غم و اندوه بر ما اهل بيت و روز شادي دشمنان ما، به ويژه بني‎اميه، است؛ سپس برخاست و پرده‎اي بين ما و اهل‎بيتش زد و آنان را پشت پرده نشاند تا بر مصيبت جدّش حسين(ع) گريه كنند؛ آن‎گاه رو به من كرد و فرمود: اي دعبل! مرثيه بخوان! تو ياور ما و مرثيه‎سراي ما هستي، تا زماني كه زنده‎اي.در اين هنگام دعبل مرثيه‎سرايي را آغاز كرد.[بحارالانوار، ج40، ص 257.]

دوم. عزاداری سید الشهداء علیه السلام و یاران فداکارشون یه سالگرد ساده نیست، که همون روز شهادت گرفته بشه و تموم؛ هدف از عزاداری اباعبدالله حسین فرهنگ سازی و بالا بردن سطح آگاهی و بصیرت افزایی برای همه انسان و به ویژه برای مسلمین و شیعیان هست. معانی بزرگی در واقعه کربلا هست و نیاز به آماده سازی و تجزیه و تحلیل داره تا بشه اون حقیقت بزرگ رو درک کرد. اگر یاران امام روز عاشورا تونستن امامشون رو یاری کنن و به فیض شهادت در راه حق برسن نتیجه یک عمر زندگی با تقوا و انتخاب های درست بود. پس برای درک عاشورا نیاز هست آماده بشیم تا روز مقصود بتوینم نتیجه مطلوب بدست بیاریم.

یک دشت سرخ، له چیدن رسیده بود

باغ شهادت به « رسیدن» رسیده بود.

علیرضا قزوه

سوم. البته میشد همون قسمت دوم نوشت اما به دلیل اهمیتش بهتر دیدم جدا بیارمش.

این ده روز ده روز اندیشه و انتخاب مثل کاروانیان امام حسین علیه السلام، شناخت راه و خطراتش، شناخت حسین و یزید، انتخاب حسینی شدن یا یزیدی شدن، انتخاب راه حسین و خطراتش یا انتخاب وعده های یزیدتا جایی که وقتی امام علیه السلام دستور دادن نشعل ها و چراغ ها خاموش بشن بدونی می مونی و مثل یاران حسین در راه ولی خدا به دشت بلا میزنی یا از ترس شمر و یزید یا به طمع وعده های شمر و یزید ولی خدا رو تنها میذاری. به قول استاد شهید مرتضی مطهری: «باید شمر و یزید زمان رو شناخت.»

و اگر شناخت نباشه روز عاشورای خودمون (روز انتخابمون) ممکن اشتباه انتخاب کنیم و ولی خدا رو تنها بذاریم.

و یادمون نره

پیامبر اکرم(ص) فرمودند:

«إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةً فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لَا تَبْرُدُ أَبَداً»

(مستدرک الوسائل/10/318)

ببخشید طولانی شد.

پ ن: یه بار با همین مضمون مطلبم نوشتم که به نظرم خیلی بهتر بود ولی مطلب پرید و الان که نوشتم مثل اولی به دلم ننشست.