خواجه نصیرالدین طوسی(ره) برای هر کدام از ائمه(ع) درود و صلوات ویژه ای نقل کرده است که بـه «صلوات چهارده معصوم» معروف شده است. ایشان الفاظ این صلوات را خیلی دقیق و ظـریف انتخاب کرده است؛ وقـتی بـه امام حسن مجتبی(ع) می رسد، اوصاف و ویژگیهایی برای امام مجتبی(ع) ذکر می کند کـه حـکایت از بلندی مرتبه و علو درجۀ آن حضرت دارد؛

اَلتَّوَسُّلُ بِالْإِمَامِ اَلْحَسَنِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ: اَللَّهُمَّ صَلِّ وَ سَلِّمْ وَ زِدْ وَ بَارِكْ عَلَى اَلسَّيِّدِ اَلْمُجْتَبَى وَ اَلْإِمَامِ اَلْمُرْتَجَى سِبْطِ اَلْمُصْطَفَى وَ اِبْنِ اَلْمُرْتَضَى عَلَمِ اَلْهُدَى اَلْعَالِمِ اَلرَّفِيعِ ذِي اَلْحَسَبِ اَلْمَنِيعِ وَ اَلْفَضْلِ اَلْجَمِيعِ وَ اَلشَّرَفِ اَلرَّفِيعِ اَلشَّفِيعِ اِبْنِ اَلشَّفِيعِ اَلْمَقْتُولِ بِالسَّمِّ اَلنَّقِيعِ اَلْمَدْفُونِ بِأَرْضِ اَلْبَقِيعِ اَلْعَالِمِ بِالْفَرَائِضِ وَ اَلسُّنَنِ صَاحِبِ اَلْجُودِ وَ اَلْمِنَنِ كَاشِفِ اَلضُّرِّ وَ اَلْبَلْوَى وَ اَلْمِحَنِ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَ مَا بَطَنَ اَلَّذِي عَجَزَ عَنْ عَدِّ مَدَائِحِهِ لِسَانُ اَللَّسِنِ اَلْإِمَامِ بِالْحَقِّ اَلْمُؤْتَمَنِ أَبِي مُحَمَّدٍ اَلْحَسَنِ صَلَوَاتُ اَللَّهِ وَ سَلاَمُهُ عَلَيْهِ. اَلصَّلاَةُ وَ اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ يَا حَسَنَ بْنَ عَلِيٍّ أَيُّهَا اَلْمُجْتَبَى يَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ يَا اِبْنَ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ يَا اِبْنَ فَاطِمَةَ اَلزَّهْرَاءِ يَا حُجَّةَ اَللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ يَا سَيِّدَ شَبَابِ أَهْلِ اَلْجَنَّةِ يَا سَيِّدَنَا وَ مَوْلاَنَا إِنَّا تَوَجَّهْنَا وَ اِسْتَشْفَعْنَا وَ تَوَسَّلْنَا بِكَ إِلَى اَللَّهِ وَ قَدَّمْنَاكَ بَيْنَ يَدَيْ حَاجَاتِنَا فِي اَلدُّنْيَا وَ اَلْآخِرَةِ يَا وَجِيهاً عِنْدَ اَللَّهِ اِشْفَعْ لَنَا عِنْدَ اَللَّهِ. (قُلْ: إِلَهِي خَلِّقْنِي بِأَخْلاَقِهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ).

زاد‌ المعاد، محمدباقر مجلسی، مؤسسه أعلمی للمطبوعات، بیروت، چاپ اول، 1423ق، ص400.

صلوات خاصه امام حسن مجتبی علیه السلام با صدای میثم ‌مطیعی

 ترجمه:

خدایا نازل فرما درود و سلام و برکات را بر سید مجتبی و امام امید، نواده پیامبر برگزیده و فرزند علی مرتضی، پرچم هدایت، عالم بلند مرتبه، دارای خانواده گرامی، جامع فضایل، صاحب شرافتی بزرگ، شفاعت کننده فرزند شفاعت کننده، کشته شده با زهر کشنده، مدفون در سرزمین بقیع، آگاه به واجبات و مستحبات، صاحب جود و احسان، از بین برنده بیچارگی ها، سختی ها و دردها آشکار و نهان، زبان مداحان از شمارش خوبی هایش قاصر است، امام بر حق امین، ابا محمد حسن که درود و سلام خدا بر او باد.

درود و سلام بر توی ای ابا محمد، ای حسن بن علی، ای امام برگزیده، ای فرزند رسول خدا، ای پسر امیر المومنین و فاطمه الزهراء، ای حجت خدا بر خلقش، ای سرور جوانان بهشت، ای سید و مولای ما، ما به واسطه ی تو رو به درگاه خدا کرده ایم و شفاعت طلبیدیم و توسل جستیم، در دنیا و آخرت شما را برای رسیدن به حاجاتمان مقدم داشتیم، ای آبرومند نرد خدا، مرا نزد خدا شفاعت فرما. (بگو: خدایا متخلق گردان مرا به اخلاق ایشان علیه السلام)

پ ن 1: ترجمه رو خودم نوشتم اگه جالب نشده عرض پوزش

پ ن 2: در مورد این فراز و معرفی شخصیت امام حسن مجتبی علیه السلام در سایت حوزه نت مطلبی با عنوان «شخصیت امام حسن مجتبی علیه السلام» وجود داره، مطالعه اش خالی از لطف نیست، پیشنهاد می کنم بخونین

امام على ^{عليه السلام}

بر شما باد تحصیل دانش

زیرا طلبش واجب

و جستجوی در آن خوب

و سبب پیوند میان برادران

و راهنماى برای جوانمردى

و تحفه ای برای مجالس

و دوستی در سفر

و انیسی در تنهایی است

بحار الأنوار، ج 75 ، ص 80

  الإمام عليّ ^{عليه السلام}

عَلَيْكُمْ بِطَلَبِ اَلْعِلْمِ

فَإِنَّ طَلَبَهُ فَرِيضَةٌ

وَ اَلْبَحْثَ عَنْهُ نَافِلَةٌ

وَ هُوَ صِلَةٌ بَيْنَ اَلْإِخْوَانِ

وَ دَلِيلٌ عَلَى اَلْمُرُوَّةِ

وَ تُحْفَةٌ فِي اَلْمَجَالِسِ

وَ صَاحِبٌ فِي اَلسَّفَرِ

وَ أُنْسٌ فِي اَلْغُرْبَةِ.

بحار الأنوار، ج 75 ، ص 80

چند ماه پیش از کسی دلخور بودم مطلب «بدترین دوستان» نوشتم و فرداش مطلبی که امروز منتشر می کنم، نوشتم؛ کامل نبود و دلم نمی اومد کامل کنم و این مدت کوثرنت با امیل های مکرر می گفت فلانی بیا تکلیف این مطلب منتشر نشده مشخص کن و منم امیلاشون حذف می کردم البته باز نکرده

و دیشب یه جورایی دلم خواست کاملش کنم و منتشرش کنم ولی برای پیدا کردن عکس و درس کردن نما متن تا الان طول کشید.

دقت مطلب مال چند ماه پیشه و اما مطلب:

دیروز توی اینستاگردی یه استوری دیدم که فکرم مشغول کرده

نوشته بود (نقل به مضمون اصلش یادم نیس) آدما رو تو شرایط مختلف میشه شناخت نه با حرف یا عملشون (رفتارشون) حرف می تونه دروغ باشه و عمل می تونه بازی باشه ولی تو شرایط مختلف خشم، خوشحالی، غم و … (مخصوصا اگه یهویی باشه) امکان دروغ و نقش بازی کردن گرفته میشه خود واقعی فرد ظاهر میشه

شناخت اطرافیان و دوستان یکی از مسائلی هست که همیشه ذهن آدما رو درگیر میکنه

گاهی فک می کنیم کسی رو  شناختیم اما بعد مدتی می بینیم نه تنها شناختمون درست نیست که طرف عکس اون چیزی که ما فکر می کردیم

وقتی منابع دینی یا روانشناسی ورق میزنیم، می بینیم در این مورد مطالبی هست تا انتخاب دوست و همنشین به بهترین شکل ممکن اتفاق بیفته

بنا به گفته منابع دینی این همنشینی و دوستی بهمون کمک کنه تا به خدا نزدیک تر بشیم

یا روانشناسی بتونه به آرامش و احساس رضایت از زندگیمون کمک کنه و حس بهتری با وجود این دوستمون پیدا کنیم لب مطلب برامون مفید باشه

چند مطلب خوندم در مورد شناخت دوست، جالب بودن و لب مطلبشون آزمایش فردی بود که برا دوستی انتخاب می کنیم.

آزمایش در زمینه های مختلف تا آسیب های احتمالی از افراد بهمون در این  زمینه ها وارد نشه

1ـ آزمايش روحی

2ـ آزمودن به گاه نياز

3ـ آزمودن علاقه دوست به برقراری پيوند نزدیک تر

4ـ آزمودن در سختی ها

5ـ آزمودن به هنگام خشم

6ـ آزمودن در سفر

7ـ آزمودن به هنگام زوال قدرت

اون سه مطلب:

1. مطلب اول

2. مطلب دوم

3. مطلب سوم 

در این سه مطلب از احادیث معصومین علیهم السلام استفاده شده

اما در چند مطلب دیگه هم نکات کلی در ارتباط با افراد بود که شاید مفید باشه

اول. توجه به ظاهر افراد، لباس پوشیدنش (تمیز یا کثیف، مرتب یا نامرتب، در شأن فرد هست یا نه، قصد خودنمایی داره چه مثبت جه منفی و …)، حالت چهره و حرکات بدن و …

دوم. آیا خشم یک رفتار مکرر در فرد موردنظر هست یا مهربانی رفتار غالبش هست؟

سوم. مسئولیت پذیر بودن و قبول مسئولیت در اشتباهات 

چهارم. در چالش قرار دادن فرد، در موقعیت های غیر منتظره قرار دادن تا برخورد غیر برنامه ریزی شده فرد ببینید

پنجم. توجه به برخورد فرد با دیگران با افراد (زیر دست یا بالا دست، فقیر یا ثروتمند و …)

ششم. توجه به واکنش فرد نسبت به رفتار و حالات دیگران (خشم، خوشحالی، غم و …) 

هفتم. آیا فرد تنبل هست یا فعال با پشتکار

هشتم. آیا فرد مثبت اندیش و خوش بین هست یا منفی نگر و بد بین

و …

برای این مطالب کلی که گفتم تو نت مطالب زیادی هست که از بعضی جمع بندی کردم

مطلب من بیش از حد خلاصه و بدون توضیح 

فقط بدونیم افرادی که برای ارتباط و دوستی انتخاب می کنیم به مرور زمان روی ما تاثیر دارن و ما چیزهایی خواسته یا ناخواسته از اونا یاد می گیرم  و این تاثیر ها تنها روی ما و شخصیت ما اثر گذار نیستن بلکه این رفتارهای متاثر از اون افراد به خانواده و اطرافیانمون هم سرایت می کنه و اونا رو هم درگیر خواهد کرد

 «با شخص شریر (بدکار) مصاحبت مكن، زیرا طبع تو، شر و بدی را از طبع او می‏دزدد و تو نمي‏داني»

«لاَ تَصْحَبِ اَلشَّرِيرَ فَإِنَّ طَبْعَكَ يَسْرِقُ مِنْ طَبْعِهِ وَ أَنْتَ لاَ تَدْرِي»

 در خصوص جمله قصار بالا، بعضی جاها به عنوان حدیث از مولا علی علیه السلام آورده بودن از کتابی به اسم آثار الصادقین صادق، احسان بخش، ج 10، ص 520. ولی من این کتاب پیدا نکردم و در جامع الاحادیث گشتم به عنوان حدیث پیدا نکردم ولی در کتاب مجموعة ورّام، ج 2، ص 15 به عنوان کلام حکماء آوردن 

پ ن 2: خودمم قبول دارم تصاویر یه کم ترسناک شدن

پ ن 3: در خصوص جمله قصار بالا سوال از پرسمان دانشجویی سوال کردم که پاسخ در صفحه دوم هست؟

پ ن 4: مطلب اول و دوم و سوم می تونید از طریق لینک مطالعه کنید و یا در صفحه سوم، چهارم و پنجم همین مطلب

صفحات: 1 · 2 · 3 · 4 · 5

امروز بعد سخنرانی یه حاج خانومی مهربون (از این مادربزرگای دوس داشتنی) اومد گفت زیاره جامعه سوم چیه؟

گفتم زیارت جامعه کبیره و صغیره رو می شناسم.

ایشون گفتن که جزو اعمال روز عرفه توی مفاتیح نوشته شده و فک می کنن بخشی از زیارت جامعه کبیره اس.

با شرمندگی به حاج خانوم گفتم اطلاع ندارم چند لحظه صبر کنین بررسی کنم بگم.

به کمک گوگل متن این زیارت رو تو سایت آیت الله مکارم و حاج آقای انصاری پیدا کردم.

براشون پرینت گرفتن و دادم.

خلاصه موقع گفتن نمی دونم حس شرمندگی داشتم زیاد، نمیدونم از چیه؟ مردم و از جمله حتی مادربزگ خودم فک می کنن چون طلبه ام تمام زیارات وادعیه و اعمال مستحبی باید بلد باشم. انگار یه مفاتیح زنده باید باشی.

شما با گفتن نمی دونم چطوری هستین؟ راحت می تونین بگین؟ یا فک می کنین گفتن نمی دونم از نظر علمی سطحتون پایین میاد و باید هر جور تونستین به پرسشگر پاسخ بدین؟

استاد عزیزی سطح 3 داشتیم که بهمون گفت فک نکنین نمی دونم گفتن سطح و ارزشتون بین مردم میاره پایین،  از نمی دونم گفتن نترسین

اونچه که ترسناک و باید ازش ترسید نگفتن نمی دونم هست و اشتباه ج دادنه

و قطعا اگر پرسشگر بفهمه اشتباه گفتین ارزشتون کم میشه و باعث بدبینی به طلبه ها میشه.

پ ن 1: توی سایت پرسمان هم در باره زیارت جامعه سوم سوالی مطرح شده بود:

آیا زیارت سوم جامعه که در مفاتیح آورده شده را به عنوان زیارت جامعه واقعی می توان خواند؟

در پاسخ به چند نکته توجه نمایید :
1- منظور از زیارت جامعه زیاراتی است که با آن می توان هر امامی را زیارت کرد .
2-زیارات جامعه فراوان است و معروف ترین آنها زیارت جامعه کبیره است که از حضرت هادی ^{علیه السلام} روایت شده است .
3- زیارات جامعه دیگری از سایر اماممان ^{علیهم السلام} نقل شده که همگی معتبر و با برکت و مشتمل بر معرفی اولیای الهی و مقام و منزلت والای آنها است .
4- بنا بر این زیارت سوم جامعه نیز معتبر و مغتنم است و از اولیای معصوم ^{علیهم السلام} نقل شده و در کتب معتبر روایت شده است.

پ ن 2: توی لینک می تونین متن، ترجمه و صوت دعا رو ببینید.

هیچ توضیحی در مورد عید قربان رساتر از این شعر جناب مولانا نیست

عید هر کس
آن مهی باشد
که او قربان اوست …

?عید قربان مبارک لحظاتون شاد ?

یه لحظه فکر کنیم

مهی که قربانش می شوید کیست؟ (به قول مولانا)

دلت با کیه؟ (به زبان امروزی)

کلاهمون قاضی کنیم …

پ ن: اول تذکر به خودمه