شب عیده، فردا سال تحویله هیچ شوق و ذوقی ندارم، فک کنم آدمای مثل منم کم نیستن چند روزه دارم سعی می کنم نشکنم از وقتی عمه مشکوک به کرونا شد، وقتی بستری شد و وقتی جواب مثبت تستش اومد تا 27 اسفند که میرفتم حوزه گریه هام اونجا بود تو تنهایی خودم، ولی هر کی زنگم میزد سعی می کردم امید بهش بدم متهم شدم به سنگدلی و بی عاطفه بودن ترس و استرس که مبادا دیگر عزیزانم بگیرن، استفاده مکرر از شوینده، دست تنها موندن در این ایام امروز بالاخره مقاومتم شکستن فریاد زدم گریه کردم حالم خوش نیست
به ضعف خودم معترفم اما وقتی تلاش شبانه روزی کادر درمان و نیروهای جهادی می بینم بیشتر به ضعف خودم پی می برم چند روز پیش اینستا طلبه جهادی دیدم که در غسالخانه قم در قسمت تطهیر بانوان بهشت معصومه کمک می کردن توی دلم گفتم خوش به سعادتش قطعا ایشون تنها خانم طلبه مشغول به فعالیت جهادی در اونجا نیستن یا فیلم نوجونی که اصرار داشت که برای ضدعفونی شهر کمک کنه یا طلبه های مدرسه خودمون که در کارگاه یا در خونه یا کلینیک بیمارستان مشغول دوخت ماسک و لباسن یا هر نیروی جهادی دیگه اینم فهمیدم که حتی انجام این کارا هم لیاقت می خواد و توفیق خیلیا هستنن که توان مالی یا جسمی دارن که کمک کنن ولی نشستن کنار و غر میزنن یا بدتر دارن خلاف جهت به جای کمک، دارن دردسر درس می کنن با کلامشون با رفتارشون با سفرشون وای که بعضی دین دست آویز می کنن
ای آدما اگه کمک نمی کنین دردسر درس نکنید کار زیاد نکنین
در این شب شهادت باب الحوائج موسی بن جعفر علیه السلام بیاین دعا کنیم
ان شاء الله با توسل به ایشان از خدا بخواهیم این بلیه رو از سر جهان برداره و بیماران شفا پیدا کنن هر چی تونستیم دعا بخونیم، دعای هفتم صحیفه سجادیه، زیارت عاشورا، دعای عظم البلا و زیارت جامعه و هر دعایی می تونین و حمد شفا بخونیم برای سلامتی همه مریضای مبتلا
برای تشکر از همه سربازان مبارزه در جنگ با ویروس کرونا چه کادر درمان که سربازان خط مقدم هستن، چه نیروهای جهادی حدیثی از امام موسی کاظم تقدیم میکنم :
امام کاظم علیه السلام :
خداوند در زمین بندگانى دارد که براى برآوردن نیازهاى مردم مى کوشند؛ اینان ایمنى یافتگان روز قیامت اند
رنگ جامعه و آدم ها و لباس ها عوض شده، آهنگ های شاد برگشتن
به قول بعضی افراد ناآگاه یا مغرض انگار منتظر شهادت امام علیه السلام بودن امام که شهید شدن همه برگشتن سر زندگیشون
واقعا بهره و برداشتمون چی بود؟ از این ایام عزای سالار شهیدان، مجالس سوگواری، حزن و اندوه، سیاه پوشی، گریه کردن، تباکی، نذری دادن، غذای نذری گرفتن، زیارت عاشورا خوندن، زیارت رفتن و …
استاد بزرگواری داشتیم که می فرمودند: (نقل به مضمون)
مجلس درست اهل بیت علیهم السلام باید این ویژگی رو داشته باشه اگه کسی که حب اهل بیت علیهم السلام نداره و وارد مجلس شده محب خارج میشه و اگه محب وارد شد عارف به اهل بیت خارج بشه
(یادم نیست حرف از خودشون بود یا به نقل از کسی می گفتن ولی برای من یک ملاک و معیار ایجاد کرد)
شما این محرم تا اینجاش به محبتتون به اهل بیت اضافه شده؛ به معرفتتون چی؟
اینا حرفای خودمه (البته چیزایی که جمع بندی یاد گرفته هام)
محرم و شرکت در سوگواری سید الشهداء علیه السلام مثل ماه رمضانه چطو ماه رمضان نزدیک گناه نمی ریم به حرمت ماه خدا این ایام هم بسته میزان اعتقادتمون حداقل 13 روز تا حداکثر تا آخر ماه صفر مراعات می کنیم به حرمت مصیبت اهل بیت علیهم السلام
بعد مدتی که حرمت نگه داشتیم باز همون آدم قبل محرمیم یا نه همون آدم اهل مراقب که حرمت امامش کل سال حفظ می کنه؟
گاهی چون تو جمع قرار گرفتیم حرمت نگه میداریم چون ماه رمضانه یا محرم و صفره و اطرافمون حرمت نگه میدارن نگه داشتیم ولی در واقع اگه محیط دیگه بودیم اینجور نبودیم
مثال کوچیکش وقتی خوابگاهیم (دوستان خوابگاهی میدونن چی میگم) به شور جمع خیلی کارا می کنیم ولی وقتی از خوابگاه میریم وارد زندگی معمولی میشم رود زندگی عادی، عادت ها ، آداب و رسوم جامعه ما رو هم با خودش میبره (این بار تحت تاثیر محیط)
اما اگه به جای شور شعور و معرفت اضافه بشه فرقی نمی کنه ماه رمضان باشه یا محرم یا باقی ماه های سال
فرق نمی کنه حوزه باشی یا دانشگاه، خونه یا اجتماع همیشه راهت مشخصه و عملت با برنامه و ان شاء الله خدا راضی
پ ن: پاسخ شبه و سوال چرا عزاداری در دهه اول و قبل از شهادت امام علیه السلام در صفحه دوم
دیروز دوستی دنبال متن عربی حدیثی میگشتن کمکشون کردم و حدیث برام جالب اومد و یاد یه سخنرانی از آقای رحیم پور ازغدی «مطهری و تحجر شیعی (آسیب شناسی مناسک دینی)» افتادم
در مورد صفات منفی شیعه صحبت هایی کردند سخنرایشون توی جمع روحانیون بود حتی جایی به نقل از شهید مطهری گفتند که «مردم شیعه قالتاق ترین و مدعی ترین مردم هستند، …» از آقایون روحانی اعتراض کردند
شنیدن این سخنرانی خالی لطف نیست هم برای آگاهی خودمون و هم اینکه دین رو چطور به مردم معرفی کنیم:
البته خود منم گاهی به بعضی سخنان اعتراض دارم گاهی فقط جنبه های مثبت اونقدر گفته میشه که فکر می کنیم چون شیعه ایم حتما اهل بهشتیم و گناهانمون بخشیده شده اس یا به واسطه گریه در عزادری سیدالشهداء علیه السلام
اما حدیث:
امام كاظم عليه السلام ـ به موسى بن بكر واسطى ـ فرمود:
اگر من شيعيان خود را بررسى كنم مردمى نخواهم يافت مگر اهل حرف، و چون بيازمايمشان آنها را نخواهم يافت مگر از دين برگشته، و اگر در بوته ی آزمايششان گذارم از هزار نفر يك نفر هم سالم بيرون نيايد، و اگر غربالشان كنم چيزى جز آنچه از من است در غربال نماند. اينها دير زمانى است كه بر بالشها تكيه زده‌اند و گفته‌اند: ما شيعهی على هستيم و حال آنكه شيعه ی على تنها آن كسى است كه كردارش، گفتارش را تصديق كند.
