بعد کرونا و دو ماه اول پر استرش، بعد دور کاری، بعد فصل امتحانا، امتحان مجازی طلبه هامون، امتحانای خودم مرکز استان، تابستون، پذیرش جدید و امتحانات شهریور و شروع ترم جدید، انتخاب واحد وبرنامه درسی و سامانه مدرس و کلاس تلفیقی و فایل صوتی و …
کل این مدت حس نوشتن نداشتم
حسم این بود که انگار یکی منو برداشته انداخته وسط رمان «کوری» ساراماگو
هنوز هم حس دارم
رمان کوری رو خوندین؟
در اون رمان انسان ها با بیماری عجیب و مسری مبتلا میشن کور میشن اما انگار پرده سفیدی جلو چشماشون گرفته
اول گروهی از مبتلاین اولیه در مکانی قرنطینه می کنن
به مرور مکان قرنطینه پر میشه انسان های بیمار در قرنطینه کارهای عجیبی می کنن دزدین غذا و ظلمهای گوناگون ولی مدتی بعد غذایی که براشون هر روز اورده میشه قطع میشن بیماران داخل قرنطینه مجبور میشن وارد شهر بشن شهر وضعیتی مثل شهر جنگ زد هست یا شاید بشه گفت طوفان زده اجساد سطح شهر هستن مغازه ها غارت شدن
همون گروه اول که از اول باهم بودن کنار هم می مونن گروه به وسیله بانوی فداکار غصه به خانه ای هدایت میشن در پایان این گروه به یک بصیرت جدید، بینش جدید میرسن مفهوم جدید از زندگی و بعد از اون افراد گروه یکی بعد از دیگری بینایی خود را بدست می اوردند و بعد فریاد های شادی از سطح شهر به گوششون میرسد. بیماری کوری سطح شهر بیماری بی بصیرتی بود و انسان ها بعد از غربالی دردناک و تلخ بعد رسیدن به بصیرت که بینایی واقعی دوباره بینای ظاهری رو هم بدست میارن.
کاری ندارم بصیرت مد نظر سارماگو با بصیرت به معنای مورد نظرما سازگار نه
مهم الان هم دنیای مشابه دنیای رمانه و ادمای اطرافمون که هنوز درک صحیحی از بیماری ندارن هنوز به این بصیرت نرسیدن برای کنترل کرونا برای شکست کرونا برای تشکر از زحمات کادر درمان و همه نیروهای جهادی، دستور العمل ها بهداشتی کرونا رعایت کنن
دعا کنیم ماهم زود تر به بصیرت و عمل لازم برسیم تا شاید از دست این کرونا این هیولای بسیار ریز خلاص بشیم
پ ن 1: من کتاب سال های دور خوندم بنا به آنچه در ذهنم مونده خلاصه خلاصه خلاصه شو گفتم.
پ ن 2: بنا به مشغله های که همون اول گفتم فرصت نوشتن نداشتم البته یه مقدار هم استرس ها و نگرانی ها حس نوشتن ازم گرفته بودن
بعد از اینکه خبر شیوع کرونا این هیولای ریزه میزه ترسناک تو اروپا، استرلیا و … به اصطلاح جهان اولی ها شنیده شد پش بندش اخبار غارت فروشگاه ها، دعواها سر کالا های مصرفی حتی دستمال توالت هم به گوش رسید. اولش عجیب بود دنیایی اولی ها و اینکارا ؟ !!!!!!!!!!!! بعدش یاد جریان سال پیش که پوشاک و روغن مایع کم شد افتادم داستان هایی که از اروپایی های متمدن برامون تو رسانه و فضای مجازی می گفتنو خیلیامون دست به دست برا هم ارسال می کردیم، داستان که فلان چیز کم شد مردم اونی که داشتن بردن به فروشگاه ها تا اونایی که لازم دارن کمبود نداشته باشن و در ادامه هم تحقیر مردم مون که چقدر بی فرهنگن، عقب گرد کردن و کلی بد و بیراه دیگه از خودم پرسیدم کو اون ملت جهان اولی متمدن؟ کو اون ملتهایی که موقع بحران درست عمل می کردن؟ از خودم پرسیدم باز بهمون دروغ گفتن، دروغی برای شکستن غرور مون؟ دروغی برای تحقیر ملت ایران؟ فریبی برای سرخورده کردن ملتی؟ فریبی برای ناامید کردن ملتی؟
قبول دارم تو هر جامعه ای، توی مجموعه معتقدین به هر دین و ایدولوژی خوب و بد وجود داره آدما خوب مطلق یا بد مطلق نیستن بلکه آدما خاکسترین بعضی کم رنگ و بعضی پر رنگ و این رنگ هم در طول عمرشون ثابت نیست مدام در حال تغییر به جهان اولی و دومی و سومی هم ربطی نداره
و اشتباه، اشتباهه از طرف هر کی باشه ایرانی یا غیر ایرانی؛ مسلمان یا غیر مسلمان؛ شیعه یا غیر شیعه کاش یاد بگیرم رفتار افراد رو اولا سریع قضاوت نکنیم ثانیا رفتار بخشی رو به کل نسبت ندیم انسان ها موقع ترس خیلی کارا می کنن بعضیا یخ میزنن و نمی تونن عکس العمل نشون بدن، بعضیا مضطرب و دستپاچه میشن و اوضاع رو بدتر می کنن، بعضی رفتار های عجیب غریب نشون میدن رفتار هایی که در شرایط عادی محال بود انجام بدن مثل همین غارت و انبار کردن یا دعوا کردن و بعضی ها هم معقول و منطقی برخورد می کنن و ممکن رفتارهای دیگه ای هم باشه که من نمی دونم اینکه منشاء این رفتار ها چیه می تونه عامل های مختلفی داشته باشه مثل روحیات افراد، نوع تربیت فرد، عقاید فرد و جامعه ای که در اون زندگی میکنه و خیلی چیزای دیگه که باید دیگران در موردش بررسی کنن یا شاید بررسی کردن و من خبر ندارم
خلاصه به قول ویدئویی که میذارم (که نمی دونم صاحب ویدئو کیه و چه عقیده داره ولی چون حرفاش به نظرم معقوله که عزیزی برام فرستاده) ملت ما خیلی متمدن تر از خیلی جوامع با مشکلات برخورد می کنن ما سالها است در کمبود و تحریم زندگی می کنیم که برای خیلی از این جهان اولی هایی که الان به خاطر ترس از کرونا به جون هم افتادن قابل تصور هم نیست ولی رفتارمون نسبت به اون ها فعلا در این برهه از دوران کرونایی بهتر بوده
احتکار در همه جای دنیا بده، گران فروشی مایحتاج مردم در همه جای دنیا بده، توهین بده، تحقیر بده،
در روزهای سخت همدلی هست که کمکمون میکنه ولی گاهی ترس بهمون غلبه می کنه و اشتباه می کنیم به جای توهین به هم بیاین بهم کمک کنیم تذکر بدیم کمک کنیم اشتباهات کمتر بشه و زندگی بهتر
پ ن 1: اینا فقط درد و دل بود فقط و دقت کنین به ساعت نوشتن و اینکه همراه این نوشتن دارم نون میپزم و بخشی از فکرم هم مشغول نون های داخل فر هست که نسوزه پ ن 2: در ایام کرونا مراقب خودتون باشین تا ضرورتی نداشت از خونه بیرون نیاین، خرید عید و عید دینی و … ان شاء الله در دوران پسا کرونا پ ن 3: در خانه می مانیم یادتون نره و صد البته رعایت نکات بهداشتی
پ ن 4: دعوت ملی یادتون نره تاجایی که می تونید برا کسانی که دوستشون دارید ارسال کنید شاید کسانی که اهل رعایت نیستن قبول کنن و رعایت کنن یک نفر هم با تذکر شما رعایت کنه احتمال قطع چرخه شیوع بیشتر میشه یادمون نره «وَذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرَىٰ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِينَ» استادی می فرمودن یک بار تذکر دادن شاید اثر نکنه ولی وقتی تعداد تذکر و امر به معروف زیاد شد تاثیر گذار خواهد بود نگیم گفتن، گفتن من بی فایده اس اندازه سر سوزنی هم در کسی تاثیر بذاره در این شرایط خیلی بزرگه
سلام می خواستم در مورد یه عبارت عربی بنویسم که حدیث هست یا نه؟
ولی در جوابی که براش به دستم رسید، حدیث زیبایی بود، اخلاقی و کاربردی برای همه زندگی
پيامبر خدا صلي الله عليه و آله:
«همنشین خوب مانند فرد عطر فروش است که اگر از عطر خویش به تو ندهد، بوى خوش آن به تو خواهد رسید و همنشین بد مانند آهنگر است که اگر [آتشش] لباست را نسوزاند، بوى بدش به تو میرسد.»
قطعا هر کدوم بسته به اعتقادات و باورهامون براش تعریفی داریم. توی منابع دینی مون هم در مورد این ویژگی ها حرف زده شده،
اما همنشین فقط آدمه؟ فقط در فضای حقیقه؟
خیلی مثل من راحت و محکم می گن: نه!!!
فضای مجازی، شبکه های تلوزیونی، کتاب ها و نشریات از جمله همنشین های زندگی امروزمون هستند ولی خیلی وقت ها فراموش می کنیم اینها هم، همنشین ما هستن و تاثیر زیادی روی ما دارن!!!
ولی بعضی باور ندارن، شاید اطرافتون دیدید افرادی موقعی که می خواستن از یکی از این همنشین ها استفاده کنن با وجود علم به همنشین بد بودنشون، می گفتن من تاثیر نمی گیرم، من صاحب اندیشه ام فکر می کنم، نگاه نقادانه دارم و … ولی به مرور زمان بسته به افراد دیر یا زود اون همنشین براش تبدیل به حقیقت میشه هر چی اون بگه درسته، درسته!!! و هر چی اون بگه بده، بده!!! این روزها با وجود کرونا هم، این همنشین ها هم بیکار نیستن برخی امید میدن و همیار و همراه مردم هستن و برخی ترس هدیه میدن و زندگی مردم تلخ و پر استرس می کنن. شاید اطرافتون، در آشنایان، دوستان و یا در جامعه دیده یا شنیده باشین که افرادی از استرس بیمار شدن، یا افرادی که رفتار وسواس گونه در ضدعفونی کردن دست و محیط دارن و رفتارهای عجیب دیگه و میدونیم که باز این همنشین ها در این رفتار ها هم بی تاثیر نیستن.
گاهی این تاثیرات مقطعی و زود گذرن، گاهی بلند مدت و شاید تا آخر عمر.
خلاصه اینکه مراقب همنشین ها مون باشیم تا بوی خوش بدیم نه بوی بد.
این روزهای قطعا می گذرن ان شاء الله زود زود ولی مراقب سلامت جسم و روح خودتون، جامعه، اطرافیانمون و به خصوص کودکان باشیم.
هدف اولیه که با دیدن حدیث زیبای نبوی به حاشیه رفت در صفحه دوم، لطفا مطالعه کنید.
سال 91 که زلزله شد تابستون بود مرداد ماه، ماه رمضون
بعد از ظهری داشتیم استراحت می کردیم که شب بریم برای مراسم قدر سوم
زلزله شد و همه ریختیم بیرون البته حیاط خونه مردم تو کوچه بودن سر و صدا، تلفن ها یهو قطع شد موبایل، خط ثابت، نمی تونی از عزیزانت، خانواده ات خبر بگیری بعضی قسمت ها خونه ترک برداشته بوده این ترست بیشتر می کرد نکنه فلان عزیز، فامیل، آشنا که خونه اش قدیمیه ریخته باشه
الان که می نویسم ترس و اضطراب و گریه باهامه بعد این همه سال
وقتی اعصاب ها اروم شد و ترس کمتر شد چون خط موبایل ها شلوغ بود و نمی شد تماس گرفت از صد تا تماس یکی می گرفت؛ سر زدن به آشنایان که نزدیکن، گوش دادن به رادیو برای اینکه بفهمی چی شده، دید زدن صفحات نت شروع شد اضطراب مردم توی کوچه و خیابون از بی خبری از عزیزانشون
ماشین های اطلاع رسان که توصیه های ضروری انجام می دادن، پس لزره های اعصاب خورد کن، شایعات سوهان روح، اخبار غمگین و ناراحت کننده ویرانی های روستا ها، فوت افراد، ماشین های که وسائل ضروری می آوردن، خبر دلگرم کننده همراهی یه ملت
یک هفته به توصیه ستاد بحران بیرون از خونه موندیم چون پس لرزه ها زیاد بودن و ریز و درشت شبا رو تو کوچه می موندیم یا چادر یا ماشین جلو خونه
نصف شب شایعه شکستن سد و تهدید سیل
بعد صدای بلندگوها که این شایعه است برا فرار مردم از شهر و دزدی
ما خونه مون حیاط داشت روزا تو حیاط بودیم شبا تو کوچه جلو خونه کوچه بزرگ هستش
ولی مردمی که خونه آپارتمانی داشتن یا حیاط کوچیک مجبور بودن توی بلوار ها، حیاط مدارس، سالن های ورزشی و پارک ها بمونن فاصله از خونه ترس و اضطرابشون بیشتر بود رفت و آمد بین محن اسکان و خونه
این وسط باورن تو مردادماه هم قضیه رو جالب می کرد آب گرفتن چادر ها
روزای اخر هفته من با هر پس لرزه میزدم زیر گریه
حالا این وسط بعضیا زنگ میزدن چندتا نماز آیات بخونیم؟ پس لرزهم نماز آیات داره یا نه؟اون موقعی که مثلا خواب بودیم بهمون گفتن باز پس لرزه اومده بخونیم؟ لرزهایی که شدید بودن فقط بخونیم یا اونایی که شدید نبودن؟ اگه ترسیدیم بخونیم یا نه؟ …
اون سال تا اسفند ماهش حدود پنج هزارتا پس لرزه داشت حالا حساب کنید تعداد نماز آیاتی که باید بخونی تو ترس و اضطراب نه میدونی چند تا زلزله و پس لرزه رو حس کردی یا اصلا چند تا نماز خوندی؟!
خلاصه همه اینا رو گفتم بگم که هر وقت زلزله میشه انگار همه اون استرس ها و اضطراب ها و دردها هجوم میارن سراغم انگار خودم وسط اون زلزله ام واقعا از عمق وجودم درکشون می کنم با درداشون گریه می کنم،
بهشون تسلیت می گم و از الان اضطراب برف و سرمای زمستون هم برای مناطق زلزله زده جدید و هم اونایی که از زلزله کرمانشاه اسیب دیدن و هنوز سروسامان نگرفتن دارم
میدونم شرایط اقتصادی سخته، مشکلات زیاده ولی اینم میدونم مردم ایران همت بلندی دارن و هیچ وقت همدیگه رو تنها نمیذارن
دعا کنیم مشکلات به خوبی تموم بشن و خدا به خانواده های داغ دیده و آسیب دیده صبر جمیل بده و کمکشون کنه از این مرحله سخت زندگی هم به درستی رد بشن
و دعا می کنم و امیدواریم مسئولین به بهترین شکل ممکن شرایط را برای عادی سازی زندگی مردم در مناطق زلزله زده فراهم کنند
پ ن 1: معذرت میخواستم تسلیت بگم ولی شد خاطره گویی
پ ن 2: امیدوارم دیگه هیچ کس (چه اونایی که تجربخ اش کردن چه اونایی که تجربه اش نکردن) مزه این حلوای تن تنانی نچشن
